การปลงมากไป ทำให้ชีวิตขาดสีสัน และน่าเบื่อ บางครั้งก็น่าเจ็บใจ
นั่นแหละ คนถึงไม่ค่อยยอมปลงกัน
ไอ้คำว่าชีวิตมีสีสันนี้คำพระท่านว่า ปรุงแต่งจิต
คนเรามันแสวงหาอะไรมากระตุ้นเสมอ ทั้งแง่สร้างสรรค์และทำลาย
คำว่า Romance เนี่ยมันกินความตั้งแต่เรื่องรัก ไปยัน 3 ก๊ก
ซิกมันด์ ฟรอยด์บอกว่า แรงขับสัญชาตญาณของคนเราที่เรียกว่า Id (อิด)นั้น
มีสัญชาติญาณมุ่งเป็น (Libido ลิบิโด้) ที่ทำให้ก่อเกิดความรัก เซ็กส์ และการสร้างสรรค์
และ มีสัญชาติญาณมุ่งตาย (Thanatos ทันนาทอส) ที่ทำให้เกิดสงคราม ฆ่า รวมทั้งซาดิสม์ มาโซคิสม์
ซึ่งทั้ง 2 อย่างนี้ล้วนเกี่ยวเนื่องกันอย่างแยกไม่ออก อย่างเซ็กซาดิสม์ เซ็กไปเจ็บไป
หรือ แอบรัก ที่มีทั้งความสุขปนความทุกข์เจือๆ กันไป
เหมือนวัยรุ่นอกหักแล้วต้องระบายออกมาแรงๆ ไง ต้องชกอะไรซักอย่าง (แผลเป็นที่มือยังเหลือ 2-3 รอย)
หรือ ต้องเปียก หรือ ตะโกนอะไรซักอย่างมันถึงจะรู้สึกดีขึ้น (หรือบางคนก็ทำเอาเท่ เท่ตรงไหน)
จะมานั่งถอนหายใจ 1 ทีแล้วเอาวะ ยังไงกูก็ต้องอยู่ต่อไป ปลงได้ มันรู้สึกขาดๆ อะไรไปบางอย่าง
ซึ่งจริงๆ แล้วใครทำได้อย่างนั้นนี่โคตรเท่เลยนะ
