โอ้ ตกลงเรียกว่าโบเก้จริงๆ ด้วย
พี่ดาราเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคการถ่ายภาพ
อันนี้ตูคงไม่สามารถชี้แนะได้นะครับเพราะเกินปัญญา
แต่ถ้ามาว่ากันจริงๆ ให้เป็นมุมมองของตูต่อโจทย์นี้
คิดว่ายังไม่ผ่านครับ เพราะพระเอกของงานนี้มันยังไม่ชัดเจนพอที่จะใช้คำว่า "แสง"
ถ้าโจทย์คือสีสัน อันนี้พอได้ (แต่ก็ไม่สุด)
หรือโจทย์อื่นๆ ก็น่าจะไปได้ แต่ยังไม่ใช่แสงครับ
ยิ่งถ้าไม่อ่านคำอธิบายแนวควมคิดยิ่งไม่เก็ตเลยนะเนี่ย
ภาพของกันย์นั้นตูมองข้ามเรื่ององค์ประกอบภาพไปเลยนะ
ถ้าไม่อ่านเรื่องที่เล่ามา (เป็นส่วนแต่งเติมความละเมียดของภาพ)
ก็ยังชอบอยู่ดี ผู้เล่นดนตรีจะเป็นใครก็แล้วแต่
แต่การมองจากมุมนั้นมันให้ความรู้สึกอะไรสักอย่างของคนที่ยืนบนเวทีจริงๆ
ภาคภูมิ ประหม่า ตื่นเต้น มั่นใจ ชื่อเสียง ฯลฯ มีหลายอารมณ์ที่เกิดได้จากภาพนั้น
ว่ากันเป็นงานเป็นการก็ยังชอบอยู่ดีครับ
ส่วนของไอซ์ยังดูกั๊กๆ ครับ ถ้าสมมติเราไม่ดูเรื่องข้อจำกัดของอุปกรณ์ไปเลยนะ
การเลือกฉากเมืองที่เอามายิ้มให้ดู มันยังมีสิ่งรบกวนอยู่คือต้นไม้ หรือพื้นเอียงๆ อันนั้น
ถ้าจะเป็นเมืองยิ้มก็ต้องยอมตัดใจ เอาต้นไม้ก้อนๆ นั่นออกครับ เอาเมืองกันโต้งๆ เลย
บางทีตอนถ่ายเราอยากให้ไอ้นั่นอยู่ไอ้นี่อยู่มาสร้างเรื่องให้กับภาพ
แต่บางทีเรื่องเยอะเกินไปก็กลับกลายเป็นไม่ดีแฮะ
ลองดูภาพกันย์ที่เป็นกีต้าร์ครับ อันนี้เรื่องเขามีพลังพอที่จะบอกอะไรให้คนดูกรี๊ดเลยแหละ