แถวๆสีลม เมื่อคืนครับ
ขอบคุณที่ส่งมาร่วมสนุกเป็นรายแรกนะครับ
แล้วก็มาถึงคิวของพวกช่างติละกัน ย้อนไปสมัยเดือนแรกๆ ที่เราเล่นกัน
พอคนที่ไม่ได้ถ่ายเองมาวิชาม (วิจาน!)
อาจจะทำให้เจ้าของผลงานได้เห็นในอีกมุมมองนึงซึ่งตัวเองไม่ได้เห็นก็ได้
ไอ้นี่แหละคือประโยชน์ของการวิจารณ์ภาพกันซึ่งๆ หน้า (ตูว่าบักอู๋ต้องชอบใช่มะ งั้นมาช่วยกัน)
ดูภาพนี้เป็นภาพแรกก็ได้ตัวอย่างของโจทย์ประจำเดือนไปเต็มๆ
ว่าความเหงาของคนเรามันมีหลายแบบ
ไม่จำเป็นว่าต้องมานั่งทอดหุ่ยแบบมิวสิกวิดีโอที่ผ่านการจัดฉากมาอย่างดี
ทุกอย่างสมบูรณ์พร้อม แสงนุ่มสีเนียนและแดดอ่อนๆ
รวมไปถึงแววตาของพระหรือนางที่ทอดอารมณ์ไปไกลๆ มองดูนกดูไม้
เพราะภาพนี้เราไม่เห็นหน้านายแบบเลย!
และภาพนี้สีสด! บรรยากาศที่มีกลิ่นไอของราตรี!
สีดำ! ความคาว! และคำว่าคิมูจิ๊ปรากฏในภาพ!
นี่อาจจะเป็นการแหวกกฎของการนิยามคำว่าเหงา
ด้วยการมองผ่านสายตาของตากล้องที่เหงาไม่เหมือนชาวบ้านก็เป็นได้
หรืออีกนัยนึง เขาอาจจะแค่เดินผ่าน หรือนั่งรถผ่านตาลุง
ที่นั่งหน้าร้านอะไรสักอย่าง (ทำเป็นไม่รู้ละกัน) แล้วกดได้ภาพนี้มา
เราเห็นนาฬิกาอยู่ในภาพ และทิศทางของหน้าตาลุงที่มองไป ก็เหมือนรอใคร
ภาพนี้ถ้าอยู่ในโจทย์ "รอ" จะสมบูรณ์มากครับ
ถ้าไม่นับข้อมูลด้านเทคนิคศิลป์ อย่างคอมโพส ความคมชัด หรือแสงสีอะไรน่ะนะ
เป็นการเริ่มต้นเดือนนี้ที่ให้อะไรกับผู้ดูเหมือนกันนะครับ
