สายลม ผู้มอบความงามหนึ่งให้แก่สตรี ..
อาภรณ์อันประดับ ใช่กิเลส หากแต่เป็นเครื่องปกป้อง
เธอใช้อารมณ์ละมุน ต่อสู้กับลมหนาวทุกริ้วที่พัดผ่าน
ความหนาวเย็น จึงมาพร้อมกับความงาม ของมวลดอกไม้
สายลม มีหยุดรั้ง แต่ความงามมิเคยจะบรรเทา ด้วยเหตุนี้
ความงามของสตรี จึงมิมีทางที่จะบันยะบันยังลงได้
..
ขาหยั่งตั้งลง ตรงที่อุ่น ..
มีแต่เพียง อียางดอกสึกเท่านั้น
ที่จะหยุดยั้งเธอไว้ได้
โลกเย็น ยางอุ่น และเธอน่ารัก
ดอกยาง ไม่ใช่พระ
ดอกยาง หล่อ ก่อนสึก
"หล่อ แบบ พอ เพียง"
พอสายลมโบก ผมจึงขยับเคลื่อนย้าย
เอ่อ ทำไมอาตมาจึงมาไกลได้ถึงเพียงนี้
(ขอสาบาน ว่าแม้แต่ผมเองก็จะไม่กลับมาอ่านอีกรอบ เขียนเองยังมึนเล้ยย)
