ของเดือน
เป็นความชังแบบงุงิ
เหตุการณ์งุงิ แต่ตอนนั้นเกลียดจริงๆ แบบไม่ใช่สแตนด์อิน
แต่ว่ามันหายเกลียดไปแล้วอ้ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
นึกถึงคนๆ หนึ่ง
เป็นเพื่อนกัน ..เพื่อน เกือบสนิทกัน
อย่างน้อยในช่วงแรกของช่วง ม.ปลาย
ผู้หญิงที่สนิทกับมันคนแรก ก็น่าจะเป็นเดือน
ยามสนิทกัน ล้อเล่นกันเท่าไหร่ไม่ว่า
มันชอบนั่งเก้าอี้สองขา คือนั่งเอนๆ ตัวไปทางด้านหลัง
เดือนก็ชอบแกล้ง ไปดึงเก้าอี้ให้มันล้มลง
มีครั้งนึงมันไม่ทันระวังตัว เก้าอี้ล้ม
เดือนตกใจ รู้สึกผิด
มันไม่ได้โกรธอย่างที่คิด เดินไปล้างมือ ล้างตัวที่เปื้อนฝุ่นเงียบๆ
หลังจากนั้นก็ขอโทษทีหลัง มันก็ไม่ว่าอะไร
หลังจากนั้น มีเหตุการณ์บางอย่าง
ที่ทำให้ "เพื่อน" เปลี่ยนไป
สองปีถัดมา
กลับมาคุยกันบ้าง ในบางเวลา
อาจจะไม่ได้คุยกันตลอดก็จริง
แต่ ... มันไม่ได้เย็นชาเท่าช่วงที่ห่างกันน่ะ นึกออกมั้ย?
เราห่างกัน เพราะเดือนซื่อบื้อเอง แย่ๆ ไงไม่รู้
วันนั้น อยู่ในห้องเรียน
จำไม่ได้ว่าโดนแกล้งอะไรนี่แหละ ไอ้พวกเพื่อนผู้ชายในห้องมันชอบหยอก ชอบแซว
ไอ้นี่ก็เป็นไปกะเค้าด้วย ร่วมด้วยช่วยแซว
ตอนนั้นอารมณ์ไหนไม่รู้ แต่มันนั่งเก้าอี้สองขาอยู่
อารมณ์เคืองที่โดนแซวหนักๆ เข้าบวกอยากแกล้ง เลยเข้าไปดึงเก้าอี้มัน
...ยั้งแรงไม่ทัน ล้ม
เดือนตกใจ (อีกแล้ว เคยแกล้งมันไปรอบแล้วไม่เข็ดเลยตู)
ในขณะที่กำลังจะขอโทษ
มันลุก
"มากไปแล้วนะ
ถ้าไม่ใช่ผู้หญิง ก็โดนต่อยไปแล้ว"
โอ๊ย โกรธ
เจอแบบนั้นอารมณ์ขอโทษหดหายไปหมด
เป็นพวกเฟมินิสต์ ไม่ชอบให้ผู้ชายพูดแบบนี้
"อยากต่อยก็มาเล้ย ไม่ต้องมาพูดแบบนี้"
มันจะมาต่อยจริงๆ นะ แต่มีเพื่อนดึงไว้
จำไม่ค่อยได้แล้วว่าพูดอะไรกันมั่ง
แต่ก่อนหน้านั้นเดือนกำลังจะขอโทษจริงๆ
แล้วก็บอกไปว่า
"แล้วจะให้ทำยังไง จะให้กราบเลยเอามั้ย!"
"กราบสิ กราบเลย กราบมา!"
แล้วเดือนก็บ้าจี้กราบมัน
กราบจริงๆ
แล้วไปอดทนข่มอารมณ์เพราะอาจารย์เดินเข้าห้องมาแล้ว
พอหมดคาบเรียนก็โดดคาบปกครองคาบถัดไป มีเพื่อนโดดเป็นเพื่อนคนนึง
ไปนั่งร้องไห้หน้าห้องน้ำ ร้องๆๆๆ
น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ทะลักทลายออกมาเหมือนเขื่อนเลย (จริงๆ น้ำตาร่วงเผาะๆ เลย นานๆ ทีจะเป็นแบบนี้)
เกลียดมัน แช่งมัน
โกรธ อึดอัดคับข้อง
แอบแช่งมัน บอกว่าชั้นแก่กว่าแก (ไม่เท่าไหร่) ชั้นกราบแกขอให้แกอายุสั้นตาย
น้ำตามาจากไหนไม่รู้เยอะแยะไปหมด
โกรธ เกลียด
ลึกไปกว่านั้นคือความเสียใจ
เหตุการณฺ์เดียวกัน
ในเวลาและสถานที่ต่างกัน
ทำไมเธอถึงทำกับชั้น ... ต่างกันเหลือเกิน
แล้วทั้งๆ ที่โกรธขนาดนั้น
เกลียดขนาดนั้น
ทำไมถึงจำ ทำไมถึงคิดถึงก็ไม่รู้
ประสาทดีแท้
