อู๊ยยยยยยย พี่อุ้ย. วิธีนั้นไม่ได้ผลหรอก
เพราะว่าหม่อมแม่นี่แหละที่เป็นคนโพนธนาไปทั่ว
ก็ขนาดที่ว่าสงกรานต์พาลูกไปโชว์ตัวกับครอบครัวเพื่อนเค้า
ก็บอกใหญ่เลยนะว่าเนี่ย "บ้านสิบล้าน แฟนน้องเค้าซื้อให้ แต่เดี๋ยวเค้าจะไปซื้ออีกหลังติดคลอง (หมู่บ้าน แกรนด์คาแนล) อยู่ด้วยกันสองคนหลังนี้ก็ยกให้เค้า รถ Lexus อีกสามล้านห้าเค้าก็ซื้อให้"
ซึ่งใครๆก็รู้ว่า ตาคนนี้คือเจ้าของค่ายหนังที่ลูกสาวเค้าเป็นเด็กในสังกัดอยู่วันนี้ตูโท.ไปคุยมาแล้วล่ะ ถามว่าหาสมุดบัญชีไม่เจอหรอ
เค้าก็บอกว่าเจอแล้ว ถอนไปไว้อีกแบงค์นึง
(ซึ่งจริงๆจะถอนทำไม? ทิ้งไว้อย่างนั้นก็ได้)
ตูเลยบอกว่าพรุ่งนี้ตูต้องไปจ่ายค่าเทอมน้อง (อันนี้เรื่องจริง)
เค้าก็บอกว่าจริงๆมันก็เหลือไม่เยอะนะ
อ้าวจะไม่เยอะได้ยังไง ก็ในเมื่อเงินเค้าห้าพัน เงินตูสองพัน ยังไงก็เจ็ดพันชัวร์ๆ ไหนจะดอกเบี้ยอีกนิดหน่อย
"ก็ถอนมาใช้กันไปแล้วไง"
ตูไม่เคยยุ่งกับบัญชีนี้เลย เพราะว่าเป็นบัญชีฝากประจำ
อีกอย่างถึงตูจะไม่มีเงินเก็บ แต่ตูก็ไม่เคยชอตจนใช้ไม่พอ ตูมั่นใจแน่ๆว่าไม่ได้แตะสมุดบัญชีนี้เลย
เค้าก็เริ่มพูดวนไปวนมา แล้วก็บอกว่าถอนออกมาไปจ่ายค่าเทอม ป.โท ตอนนี้เหลือแค่สองพัน จะเอามั้ยเดี๋ยวโอนไปให้?
ถ้าแค่สองพันก็เก็บไว้เถอะ ก็ยังถามว่าแล้วตูจะมีเงินใช้มั้ย
(มีน่ะมีอยู่แล้ว แต่ถ้าจะเอามาให้ตู ตูจะได้ไม่ต้องไปกดจากบัญชีวันนี้)
ตูก็บอกเค้าแล้วว่าไม่เป็นไรแล้ววางสาย
ผ่านไปห้านาทีเค้าก็โท.มา บอกว่าแล้วจะเอาที่ไหนจ่ายค่าเทอมน้อง
ก็เงินเดือนตูสิคะ ทำหยั่งกับว่าตูไม่มีจะจ่ายว่างั้น
ก็บอกว่าเค้าไปสอนที่ใหม่แล้ว เงินก็ดีอยู่พรุ่งนี้เงินออกจะโอนมาให้
ประเด็นคือตูไม่ได้อยากได้ตัวเงิน เพราะความรู้สึกตูมันเสียไปหมดแล้วตั้งแต่ที่ตูรู้ว่าตัวเลขในบัญชีคือ "0.00"
แล้วมาบอกแม่ตูว่าหาบัญชีไม่เจอ ตูก็บอกว่าถ้าใช้ไปแล้วก็ไม่ต้องเอามาคืนหรอก
"ไม่เป็นไร ช่วยได้ก็ช่วยกันไป"
ฮึ
ฮึ
ฮึ
สมเพชตัวเอง เหมือนตูเป็นคนบากหน้าไปขอเงินเค้ายังไงไม่รู้
ทั้งๆที่เงินนั่นมันก็เป็นเงินที่ตูหามาด้วยตัวตูเอง
ด้วยแรงของผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างตู
แต่เค้ากลับบอกว่าช่วยได้ก็ช่วยกันไป โดยการโอนเงินของตูกลับคืนมาให้
มันช่าง ....
