ทำไมถึงอยากลาออกครับ เพราะงาน หรือเงิน ของระบบราชการครับ
หลายเรื่องน่ะครับ 
เงินก็ไม่จูงใจ งานมันก็ไม่ใช่ตัวตน 
คงไม่พูดว่างานไม่ดีหรอกครับ ใครลองมาเ็ป็้นครูจะรู้ว่า เป็นงานที่ เสียสละมากกว่า 
อืม----
คงต้องเท้าความว่า ตัวตนของผมคงไม่ใช่ครูมาแต่แรกหรอกครับ ผมชอบวาดการ์ตูนมาแต่เด็ก
แต่พ่อน่ะ ไม่ให้ ถึงขนาดว่า เคยขอเงินไปซื้อกรดาษวาดเขียนมา พ่อยังไม่ยอมให้เลย
จนมาถึงม.ปลาย ผมไม่ได้อยากเรียนสายวิทย์เลย แต่พ่อยื่นคำขาดมาว่า -
----- ถ้าแกไม่เรียนสายวิทย์ ก็ลาออกมาขนผักที่บ้าน ก็ยังไงละ ก็เรียนได้นะครับ หัวผมค่อนข้างโอเคอยุ่ มันก้เลยต้องเรียน เพราะพี่น้องอีก สองคนนี่ ผมห้อง1 แต่อีกสองคนนี่ ห้อง บ๊วย ( 15 ) ผมก็ ได้ เรียนก็เรียน จนมาถึงมหาวิทยาลัย ก็เลือกศิลปศาสตร์ไว้อันดับแรกนะ นิเทศไรเทือกนี้ แต่ดันติดอันนี้ แล้วถามหน่อย บ้าน ที่มีพ่อแม่เป็นคนบ้านนอกๆ หน่อยเนี่ย ถ้าลองเขารู้ว่าลูกเอนท์ติดแล้วเนี่ย ( แล้วเอ็นท์ อยุ่คนเดียวด้วย 3 คน ไม่มีใครได้เรียนเลย พานิช หมด ) แ้ลวไม่เอาเนี่ย ถามหนา่อยสิ ฟ้าจะถล่มลงหัวผมเท่าไหน
็้ :31:ก็มาเรียนนะ
ศิลปากร ศึกษาศาสตร์ศิลปากร ก็ดีนะครับ รักที่นี่ รักคณะ ได้เรียนรู้เยอะ ทำกิจกรรมเยอะ แต่ตอนนั้นก็ยอมรับว่า โดนกระแสของเวลา ที่ทำให้ตัวเองไม่คิดไปถึงตอนเวลาจบว่า เอ้ย แก ..... จบมา แกต้องเป็นครูนะ อยุ่ยัน จบปี 4 เลย แต่ก็วาดการ์ูุนตลอดเวลา ไม่เคยทิ้ง
แต่พอมาทำงาน เอ้ย สังคมวิชาการการศึกษาไทยมันโหดร้ายมาก ถ้าไม่ใช่ครูเอกชน ก็เริ่มที่ 7630 บาทเท่านั้น
แบบ บางวัน ขี่มอเตอรฺ์ไซค์ มียามเดินไปทางปากซอยบ้าน ก็รับยามมันมา คุยไปคุยมา มันได้ 9,000 เราได้ 7,630
เอ้ย มันสะท้อนนะ( อายๆๆๆๆ ) 
แม้มันจะน้อย แต่ผมก็้เรียนจรรยาบรรณครูมา เราก็พยายามนะ พยายามในแบบของเรา ซึ่งผู้ใหญ่ก็ไม่ชอบอีกเรากันเอง ติดดิน เฮฮอา เขาก็จะชอบบอกว่าเราไม่สำรวม อีก
แม้ทุกคนจะแบบ เอ้ย อาชีพครูน่ะมันดีนะ ทำบุญ แต่
บุญก็กินไม่ได้
บุญไม่สามารถทำให้ผมมองเ็้ห็นอนาคตได้ ดีว่าตอนนั้นได้เงินร้องเพลงกลางคืนประทังชีวิตไป พอไปบวช กลับมา ก็ไม่ได้ร้อง เพราะน้องพริ้งที่ร้องด้วยกันเข้าบ้านเอเอฟ อีกคนไปอังกฤษ ก็เลยไม่มีอีกละ เงินช่วย 7-8 พันแค่นั้น แล้วอีกอย่าง งานเราเอง ก็ไม่ชอบมาแต่แรก
จนเรากลับไป วันรับปริญาที่ ม.ศิลปากรนี่แหละ เอาportfolio ตัวเองมาดู เอ้ย มีแต่วาดรูป วาดการ์ตุน วาดรูป +ปนร้องเพลงบ้าง งานครูไม่มีเลย เอ้ย คงไม่ใช่แล้ว คงไม่ใช่ฉันแล้ว แล้วพอเราจับปากกา ก็เอ้ย รู้สึกดี ไปเถอะ แม้ใันจะช้า แต่มันน่าจะใช่มากกว่าที่นี่
แต่ผมก็ขอบอกนะครับ ที่บ่นมานี่
ผมก็้รักลูกศิษย์ของผม มากๆ ทุกคนนะครับ แต่แค่ รู้สึกว่า แัก----ถ้าฉันอยูุ่ที่นี่ ฉันไม่เจริญและไม่มีความสุขแน่ๆ แค่นั้นเองหละครับ
เท่านั้นจริงๆ
ใครที่เป็นครูด้วยใจ ผมขอแสดงความนับถือครับ
อืม ดูเป็นคนไม่อดทนอย่างไรก้ไม่รุ้ครับ
ผมคงต้องบอกทุกคนที่อ่านว่าผมเสียใจจิงๆ ผมรุ้สึกว่ามัน ล้มเหลวและผิดพลาดมากทีเดียวเชียวแหละ
แต่ผมคิดว่า ผมพยายามากๆแล้วนะครับ
