ไม่ได้โพสอะไรทั่วๆไปแบบนี้นานนนนน
หลายเดือนมาก เอามั่งครับ หนังที่ประทับใจ
Nauges de mai (Clouds of may - เมฆพฤศภา) หนังตุรกี ผู้กำกับดัง นูริ บิลเก เซลัน เกี่ยวกับ
ชายคนนึงกลับบ้านเกิดไปเพื่อจะถ่ายหนัง โดยเอาพ่อแม่ที่แก่แล้ว และหลานๆแถวนั้นเป็นตัวแสดง
แต่ในเรื่องมันไม่ค่อยมีเหตุการณ์อะไรหรอก ถ่ายแต่คน ใบไม้พัด ภาพแขวนบนผนังบ้านมาให้ดู
ดูแล้วชวนง่วง แต่ก็ชอบ นอนไม่หลับแล้วเปิดทิ้งไว้ก็จะหลับสบายไปเลย
สาเหตุแรก เพราะภาพทุกภาพ อารมณ์ บทสนทนา
แววตา มุมมอง มันเหมือนกับสิ่งที่เราเห็น ที่เราจำมาทั้งชีวิตเลย
นึกออกไหมครับ ในความจำของเราตั้งแต่เด็ก มันมีภาพติดอยู่ในหัว
เต็มไปหมด แต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน แล้วแต่ละภาพก็ไม่ชัดหรอก
ในความทรงจำภาพพวกนั้นมันจะเบลอๆ แต่เรื่องนี้เหมือนมันเข้า
ไปถ่ายความทรงจำพวกนั้นในหัวผมให้ผมได้ดูมันชัดๆอีกครั้งเลย
สาเหตุที่สอง อันนี้ลึกลับซับซ้อนน่าดู
ปกติเวลาดูหนังอะไรก็ตาม เราจะซึมซับหนังแต่ละเรื่องได้ไม่เท่ากัน
แต่ส่วนมาก สมองส่วนรับรู้ของคนเราจะรู้สึกขัดขืนเล็กน้อย
เมื่อรับรู้เรื่องใหม่ๆ หนังทุกเรื่องจะก่อความรู้สึกขัดขืนชนิดนี้กับผู้ชมเสมอ
ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ จะมากหรือน้อยก็แล้วแต่คน แล้วแต่หนัง
และนักทำหนังทุกคนต่างก็รู้ดี หนังทุกเรื่องจึงมีส่วนที่เรียกว่า"ปูเรื่อง"
ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับการปูเสื่อ
หนังที่มันเล่าเรื่องไกลตัวเรามากๆ เราก็จะขัดขืนมันมากหน่อย
หนังมันต้องชักแม่น้ำทั้งห้า กล่อมเรานานหน่อย กว่าเราจะเชื่อ
ยกตัวอย่างเช่น หนังพวกสัตว์ประหลาดหรือหนังแฟนตาซี
ก็ต้องมีการปูพื้นให้เราเชื่อก่อนในช่วงแรกของหนัง
จนเราเชื่อ เลิกขัดขืนมันแล้วจึงเข้าเรื่องหลักได้
(สมองผมผขัดขืนหนังพวกทราสฟอร์เมอร์มาก
ผมว่ามันไม่ใช่หนัง เป็นมหรสพทางสายตา มันกระตุ้นให้เราสนุกด้วย
การเคลื่อนไหวเป็นหลัก เอฟเฟ็คที่เกิดกับสายตาเราทำให้เราสนุก
ไม่ใช่ด้วยองค์ประกอบของความเป็นหนัง)
ออกนอกทะเลไปเลย
แต่ก็นั่นแหละครับ
หนังเรื่องนี้แทบจะเป็นเรื่องแรกและเรื่องเดียว
ที่สมองผมไม่เกิดอาการขัดขืนอะไรเลย
มันซึมเข้าผ่านสายตา ผ่านหู เข้าสู่สมองได้ราบรื่นมาก
ทั้งที่มีหนังที่ทำให้ผมสนุกสนานไปกับมันตั้งเยอะแยะหลายเรื่อง
แต่ความรู้สึกราบรื่นชนิดนี้ ไม่เคยเกิดในการดูหนังเรื่องไหนมาก่อนในชีวิต
คิดว่ามันยอดเยี่ยมกว่าความตื่นเต้น สนุก มันส์ หลายเท่า
เป็นประสบการณ์การดูหนังที่หาได้ยากกว่าอีกด้วย
จึงยกให้หนังเรื่องนี้เป็นอันดับหนึ่งในดวงใจไปในที่สุดครับ
มีเรื่องน่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้นิดหน่อย
ผมชอบไอ้หนังนี่มานานแล้ว แล้วพอมีโอกาสได้มีเพื่อนเป็นคนตุรกีหลายคน
ผมก็ถามทุกคนถึงหนังเรื่องนี้ และผู้กำกับ ผมถึงได้รู้ว่า
ไอ้ชื่อพิลึกๆของผู้กำกับนั่น ออกเสียงว่ายังไง
(Nuri bilge ceylan - นูริ บิลเก เชลัน) แล้วไอ้ที่ผมออกเสียงมั่วๆตามที่คิดน่ะ
มันทำให้ชื่อเขาแปลเป็นแสลงประมาณว่า ไอ้เจี๊ยว
