ผมทำไม่ได้หรอก นิ่งๆๆๆไปเรื่อยๆ แล้วไปจบที่เขี่ย
กรณีนี้ มันมีประเด็นที่น่าคิดนะ
ถ้ากรณีนี้พนักงานที่ขายโดนัท เกิดความจำสั้น จำลูกค้าไม่ได้ขึ้นมา ลูกค้าคนนี้มีโอกาสโดนแจ้งความจนถึงขั้นติดตารางกรงขัง แล้วต้องมาวิ่งเต้นหาข้อพิสูจน์ตัวเอง หาวงจรปิด
คือถ้าห้างมีพยานมาบอกว่าลูกค้าคนนี้ฉกขนมออกมาไม่จ่ายก็ว่าไปอย่าง
แต่นี่การเดินไปจับถึงรถโดยเหตุผลว่า "ไม่มีใบเสร็จ" มันแย่เกินไป
(ตามด้วยการแก้ตัวว่ายามเป็นOutsource บางคนว่าดีกว่าเมเจอร์นิดนึงที่รับผิดชอบ แต่ผมว่าถ้าทำแบบนี้จริง การเริ่มบทสนทนาด้วย "ขอโทษด้วยนะคะ ยามเป็นoutsource" การพูดแบบนี้คือการปัดความรับผิดชอบแหละ เอะอะก็Outsource)
เขี่ยด้วยเท้า คือการแสดงกริยาที่แสดงออกต่อคนอื่น ก็ไม่เหมาะแหละ ถ้าเรามองข้ามว่าเกิดเหตุอะไรนำมาก่อน
แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ละเมิดเข้าไปถึงตัว (เช่นบอกว่า ผมจะยกโทษทั้งหมดให้และไม่โกรธ หากคุณกินโดนัทนั่นเข้าไป)
คนที่ตัดสินใจได้ว่าเหมาะหรือไม่เหมาะคงเป็นผู้จัดการร้าน เลือกเอา เอาเขี่ยโดนัทด้วยเท้า หรือแจ้งความ
เป็นผม ถ้าเกิดเหตุเชี่ยไรในโรงพยาบาลแล้วคนไข้หรือญาติที่เสียหายมาด่า เอาถุงยาปาหน้า หรือเขี่ยถุงยาด้วยเท้าให้ ... ถ้าแลกกับการไม่เอาเรื่องเจ้าหน้าที่ที่ทำผิด ผมก็ก้มหน้าก้มตารับไป (ขนาดไม่ได้ทำผิดยังต้องก้มหน้าก้มตาครับๆๆเลย
)
