กล้องผมพิการอย่างหนัก
มันหล่นกระแทก มันห้อยร่องแร่ง
ผมต้องวางพิงกับอะไรก็ได้ที่อยู่นิ่ง
เพื่อลดความพร่าเลือน เหมือนกับว่าขนตาจะสั่นระริก
..
ไปชายแดนคราวนี้ มีความชื้นมาฝาก
ชาวลุ่มน้ำโขงกล่าวไว้ว่า ..
ที่ใดมีแห ที่นั่นจะมี หุ่ย เสมอ
เมื่อเอาแหแขวน เพื่อถักซ่อมรอแห้ง
ทอดแหเปียกปอน เลยต้องทอดหุ่ยรอ
ผมเดินทอดน่อง ไประหว่างช่องไฟของชีวิต
ในแต่ละวรรคตอน ของอาคารบ้านเรือนที่เรียงราย
มักจะมีสัมผัส คล้องจอง อย่างน่าประหลาดนัก
มีหัวใจ หล่นอยู่ ที่ชายแห หนึ่งดวง