บางครั้งผมกลับบ้านที่ไทยไป นัดพบกับเพื่อนฝูงที่ไม่ได้เจอกันนาน บางคนที่เคยคบหากันอย่างสนิทสนมกลับรู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะคุยด้วย
เพราะบางครั้งการที่สนิทสนมกันมากจนเกินไปก็ทำให้ความเกรงใจนั้นลดลง ...(บางคนบอกว่าความน่าตื่นเต้นก็ลดลงด้วย ฮ่าๆ) ทำให้รู้สึกแปลกๆ ในบางที
แต่วันนี้มีเรื่องนึงอยากจะเล่าให้ฟังครับ
เพื่อนผมคนนึงเจอกันตั้งแต่ ม ปลาย เราอยู่คนละห้อง ไม่เคยคุยกัน + ไม่ชอบขี้หน้ากัน
เราเรียนคณะเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ยังคงแทบจะไม่คุยกัน
ผมจบออกมา ได้ทุนเรียนต่อ เริ่มหางานอดิเรกทำ นั่นคือการถ่ายรูป และเล่นเว็บบอร์ดแห่งหนึ่งแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและประสบการณ์กัน
และแล้ว วันที่ทำให้คนสองคนที่แทบจะไม่เคยคุยกันกลับกลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาจนถึงทุกวันนี้ก็มาถึง (ผ่านไปเจ็ดปีแล้วสิเนี่ย)
บรรยากาศที่สนุกสนานแม้แสงไฟในร้านจะขมุกขมัว ทำให้ความตึงเครียดของการจับคนที่ไม่รู้จักกันเลยมานั่งร่วมโต๊ะกันอยู่ในที่เดียวกัน คนที่รู้จักกันก็คุยกันสนุกสนานสุดๆ
แต่คนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนนี่สิ นั่งเก็กกันขาสั่น ไม่มีใครอยากจะทลายกำแพงน้ำแข็ง บางคนพยายามจะเริ่มชวนคุย ใช้ล๊อกอินอะไรคะ ถ่ายภาพมานานยังคะ จบ ... หมดเรื่องคุย กร่อย
(ผมไปสาย เลยไม่ค่อยกร่อย)
แต่พอไปถึง กลับต้องตกตะลึง นั่งอยู่กลางวง หนึ่งในกลุ่มคนที่เราจะมาเจอในวันนี้
เพื่อนผมเอง คนที่ไม่เคยคุยกัน (+ไม่ค่อยชอบขี้หน้ากัน)
เราเริ่มคุยกัน และพบว่าเราทั้งคู่สนใจในเรื่องคล้ายๆ กัน และนับจากวันนั้น จนถึงวันนี้
ผมกับเขาคนนั้น ก็เป็นเพื่อนทีสนิทกันอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นได้ ...และผมเชื่อว่าเราจะเป็นเพื่อนกันต่อไปอีกนานแสนนาน
เรื่องนี้ทำให้ทำให้รู้สึกว่าคนบางคนที่ไม่ค่อยได้คุยกัน พอมีโอกาสได้คุยกลับคุยกันสนุกกว่า จนบางครั้งทำให้เสียดายเวลาว่าตอนที่อยู่ด้วยกันน่าจะเข้ามาคุยกันให้มากกว่านี้ เพราะคงจะได้พบเพื่อนที่รู้ใจไวกว่าเดิม ...
มิตรภาพ บางทีก็มาช้าเสียเหลือเกิน ...
เคยมีใครเป็นอย่างผมบ้างไหมครับ?
