๏ เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง............มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า................ซบหน้าติดดินกินทราย
จะเจ็บจำไปถึงปรโลก..............ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย.............อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ
ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์...............ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้...................ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ
แม้แต่ธุลีมิอาลัย......................ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน
ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน..........จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา
ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า.................ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา................ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย๚
เสียเจ้า
อังคาร กัลยาณพงศ์
ไปทำงานแล้วครับ ...
