อ๊ะ จู๋นี้ทำให้คิดถึงเพื่อนรักคนนึงครับ (ไว้จะติดตามหามันต่อไป)
ไม่เกี่ยวกับการช่วยเหลือเจ้าของกระจู๋เล๊ย
ผมมีเพื่อนคนนึงชื่อไอ้น้อย มันวาดภาพหน้าโรงหนัง ภาพแปะข้างรถหนัง
วาดตั้งแต่ตอนอายุสิบสี่สิบห้า ฝีมือดีและพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
เคยเห็นงานมันหลังสุดคือตอนมันอยู่มอห้า ผมอยู่มอหก
พอจบมัธยมก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ไม่รู้ป่านนี้ยังวาดรูปอยู่หรือเปล่า
ไอ้น้อยเป็นคนเดียวที่เรียกผมว่า ภูท่อก
มาถึงบ้านเจอแม่ผมก็ถามเลย แม่ครับ ภูท่อกอยู่มั้ย
แม่งง
(อ่านว่า แม่-งง)
โอ้ การรำลึกความหลังนี่เจ๋งดีแฮะ
