ดาติดเน็ทอย่างเป็นบ้าเป็นหลังตั้งแต่ ม.ปลายแล้วอ่ะค่ะ
เพราะงั้น พ่อแม่จะทำใจได้เรื่องติดเน็ท
เห็นแม่เคยบ่นกะเพื่อน(แอบน้อยใจหรือเปล่า)
ว่าถ้าดากลับมาบ้าน แ่ม่ไม่อยู่ไม่เป็นไร แต่เน็ทอย่าเสีย
ไม่จริงนะแม่เรื่องเพื่อนในเน็ทรุ่นแรกๆจะมาจากเว็บบอร์ดแฟนคลับดาราญี่ปุ่น
ไม่ได้ไปมีตตงมีตติ้งอะไรกับเค้า เพราะอยู่บ้านนอก
แต่ตอนมหาลัยได้ไปแข่งซอฟท์บอลที่ขอนแก่น
เลยได้เจอน้องคนนึงที่สนิทกันจากเว็บ
เป็นครั้งแรกเลย ที่ได้เจอเพื่อนที่รู้จักกันทางเน็ท
แล้วช่วงมหาลัยปีหนึ่งปีสองก็เริ่มห่างๆเน็ทไป เพราะว่าอยู่หอ กิจกรรมมันเยอะ
ขึ้นปีสามย้ายมาอยู่หอคนเดียว ว๊างว่าง ไม่รู้จะทำไร เล่นไปเล่นมา
นึกถึงเว็บฟอนต์ที่สมัครสมาชิกไว้นานละ เห็นเค้าคุยกันสนุกดี เลยแอบเนียนมาปั่นด้วย
ปั่นไปปั่นมาก็ตกอยู่ในวังวนแห่งฟอนต์แบบนี้แหละค่า
เป็นสาวกฟอนต์ได้พักนึงก็วิชาแก่กล้า ไปมีตกะเค้าด้วย
ตั้งแต่มีตเขาดิน มินิมีตคาราโอเกะแอนด์หมูกะทะ
จนมาถึงทริปทะเล
๑เกาะทะลุ
อันนี้เริ่มมีปัญหาแล้ว เพราะปกติที่เข้ากรุงมามีตนั้นมีธุระพ่วงด้วยตลอด
แต่นี่มามีตโดยตรง จะบอกที่บ้านยังไงละเนี่ย
จะโกหกแม่ก็ไม่ดี เลยบอกไปตรงๆ แม่ก็ห้ามแหละ แต่สุดท้ายก็ยอมให้มา
คนที่รู้ว่าดาไปเที่ยวทะเลกับเว็บฟอนต์ก็มีแค่แม่กะน้องดา เพราะพ่อคุณยายและน้าๆคงไม่เข้าใจ
จนกลับมาจากทริปทะเล ก็เลยได้รู้ว่า คนที่บ้านเข้าใจว่าดาไปเที่ยวกะเพื่อนมหาลัยหมดเลย
แล้วปีที่แล้ว ไปงานวทท.ที่ภาคใต้กะแม่ อาจารย์อีกคน
ก็นัดเจอเดือนไว้ แนะนำว่า เนี่ยน้องทุนอยู่ศูนย์หาดใหญ่
ซึ่งแม่ก็รู้แหละว่ารู้จักกันทางเน็ท
แล้วยังให้ลูกไปค้างที่โรงแรมด้วยได้อีก
แม่บอกว่า แล้วกลับมาบอกด้วยว่าบุฟเฟต์อาหารเช้าอร่อยหรือเปล่า
(ตอนแรกจะไปค้างโรงแรมนั้น แต่มันเต็มอ่ะ แม่คงแอบอยากชิม)
จำได้ว่าก่อนหน้ามิตเขาดิน เจอดาไปรอบนึง ... ช๊อกพิลึก อิอิ
