นึกว่าโทรศัพท์กระป๋องจะเป็นแชทอันแรกของพี่อ๋าห์
สะเทือนใจนะนี่..
อันนั้นน่ะเป็นเน็ทอันแรกที่ผมใช้คุยกะสาวเลยทีเดียว
สายกระป๋องต้องตึงเสมอนะ ไม่งั้นเสียงไม่เดิน
..
สมัยเด็ก เขียนใส่กระดาษชิ้นเล็กๆ
แล้วปาไปหน้าห้อง
ใครเปิดอ่านซวย
"เธอน่ารัก"
..
ถัดมาตอนมัธยม
เริ่มเป็นจรวดร่อนบ้างผูกลูกโป่งบ้าง
ลูกโป่งนี่สุ่มเสี่ยง เพราะบางทีอาซิ่มเก็บได้ แกซวย
"นัดพบวันเพ็ญ เดือนเด่นยังจำได้"
..
รหัสมอร์ส นี่ก็น่าสนใจสมัยเรียน ร.ด.
เด็กสมัยนี้เคาะเป็นกันบ้างไหมหนอ
"ส.บ.ม.ย.ห.ฉ.ร.ท."
เคาะเป็นมอร์สว่ายังไง?
..
ไม่นับจดหมายใช่ไหม ได้ ๆ ๆ
โทรเลขสิครับ ผมเป็นคนรุ่นโทรเลขฮิต
บรรพชนของผม ล้วนเขียนโทรเลขเก่ง
โทรเลขเขานับที่คำ จำนวนอักษร เพื่อคิดเงินค่าส่ง ใช่ไหมล่ะ
นี่ล่ะคือค่าของคำที่แท้จริง
โทรเลขที่ต้องใส่รหัสใจยิ่งยากแกะ
เงินน้อย ฝันมาก แถมข้อความมีอุดม
จึงส่งไปแค่ว่า ..
"เดี๋ยวสวย"
ซวยสิ ส่งผิดบ้าน คนเปิดรับดันเป็นจิ๊กโก๋
จิ๊กโก๋มักมีปัญหากับคำว่า เดี๋ยวสวย เดี๋ยวสวย
..
ผมมีทุกอัน แต่ใช้บางอันบางเวลา
วัตถุประสงค์การออกแบบแต่ละโปรแกรม และการใช้งานต่างกัน
