อ่านที่พี่ๆคุยกันสุดยอดมากเลยค่ะ
ยังรู้สึกตัวเองเป็นเด็กกะป๊อกแล็กอยู่
คิดแต่จะเที่ยว จะเล่น อันไ หนไ ม่สนุก ไม่อยากทำ
ชอบแนวคิดเรื่องผ้าไหมของพี่โอ๋ด้วย
ความคิดเรื่องทำธุรกิจและความฝัน
จากสมัยก่อน กับตอนนี้ รู้สึกมันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
เหมือนยังหาตัวเองไม่เจอ ว่าอยากทำอะไรกันแน่
ตอนเด็ก(สมัยเรียน) อยากเป็นเภสัช อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์
ได้ทดลอง เคมี นู่นนั่น เอาสาร มาผสมกัน แล้วเกิดอะไรใหม่ๆขึ้นมาบนโลก
คิดอยากจะสร้างเครื่องล่องหน เอาไว้พรางตัว
(จะเห็นว่ามันฝันมากๆ
)
ตอนโตมาหน่อย (เรียนมหาลัย)
อยากทำงานเกี่ยวกับเว็บไซต์ (อาชีพอย่างพี่แอนในตอนนี้)
แต่ที่เรียนสอนเน้นไปทางโปรแกรมมิ่ง ซะมาก
ออกแนวไปด้านธุรกิจ การตลาด ซะเยอะ
มีเรื่องเว็บดีไซต์ติ่งนึง
ด้วยความขี้เกียจที่มีอยู่ล้นพ้นตัว ก็ไม่ได้ทำให้ฝีมือพัฒนาขึ้นมาแต่อย่างใด
มีไฟเป็นหย่อมๆ แล้วก็มอดดับไป มีเชื้อไฟอยู่นิดๆ จะมีเชื้อติดบ้างเวลามีลมพัด (ไปเจอแรงบันดาลใจ)
จนกระทั่ง มีความคิดที่ว่า เรียนๆไปก่อน ให้มันจบๆ เหมือนคนไร้จุดหมายสิ้นดี
จนเรียนจบ อยากมีธุรกิจงานฝีมือ
ทำของเล่นไม้ ทำตุ๊กตาจากผ้า จากไหมพรม
ทำเฟอร์ฯ จากผ้า (เป็นงานที่ใช้แรงงานทั้งนั้น
)
อยากจะมีโรงไม้ทำของเล่น ให้เด็กๆ และตัวเองได้ชื่นชม และสนุกกับมัน
พ่อบุ๋มเป็นช่างไม้ ทำเป็นหมด ได้ทุกอย่าง ตู้ เตียง โต๊ะ
ขอแค่มีแบบให้ดู แต่ถ้าไม่มี พ่อก็คิดแบบเอง
แต่มารุ่นลูก ทำไม่เป็นซักอย่าง
ตอกตะปูยังเบี้ยว
สุดท้าย อยากมีบ้านสวนที่เป็นของตัวเอง
ที่มีต้นไม่เยอะๆ ปลูกดอกไม้ ทำของเล่นไม้ ตุ๊กตาผ้า
เป็นโรงงานเล็กๆ ในบ้าน ที่ไม่ต้องเดินทางไปแสวงกำไรให้ลำบาก
ให้คนรอบตัว มีงานทำ ยั๊นคนแก่ ไปถึงเด็กๆก็ช่วยทำได้ (สมมุตว่ามีออเดอร์เข้ามาเยอะ
)
ขายทั้งในอินเตอร์เน็ต ทั้งหน้าร้าน
คิดถึงความสุขที่จะมอบให้คนที่คุณรัก ต้องคิดถึงเรา เรื่องทุน เป็นเรื่องของอนาคตค่ะ
พูดมาซะเยอะ ความฝันอันยาวไกล
