คิดว่าจะไปอยู่ชุมพรค่ะพี่โอ๋ หรือไม่ก็ไชยาคู่แข่งน้อย
ติ๊กไปแวะกินก๋วยเตี๋ยวที่แยกปฐมพรทุกครั้งที่ลงใต้
ร้านอร่อยๆ คนแน่นขนัด แต่ทำสุดแสนจะช้า
บางร้านคนแน่น แต่ชิมแล้วก็เฉยๆ ชอบแวะชิมก๋วยเตี๋ยว
ติ๊กทำก๋วยเตี๋ยวได้ค่อนข้างดีอยู่ 2 อย่าง
ผ่านการรับรองจากกุ๊กประจำตระกูล(พ่อพี่เจน)
พ่อบอกเปิดร้านได้เลย
แต่โครงการนี้ อีก 5 ปีเลยมั้งคะ
ไม่รู้ว่าตอนนั้นจะหง่อมขนาดไหน
แต่ที่แน่ๆ คงกลับไปปลูกผักหลังบ้านขาย
ชุมพร เหรอ น่าสน
ไชยา เหรอ ก็น่าสน
ละแวกนั้น ก๋วยเตี๋ยวไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องไม่แปลกอีกนั่นแหละ
เป็นเรื่องปกติ
เช่นนั้น ถ้าเราไปเปิด
เราต้องมั่นใจในความอร่อย ถูกจริตของคนถิ่นนั้น
(อันนี้เจ้าของร้านต้องเชื่อมือ ตัวเอง - -คนปรุง)
ถ้างั้นมาลองวาง จุดยืน ของร้ายก๋วเตี๋ยวของเรา
ในใจของคนละแวกที่เราไปเปิดสิ ว่า จะยืนตรงไหน
ต้องลองแบ่ง ระดับการจับจ่ายของลูกค้าของมา
ขึ้นอยู่กะทำเลยด้วยนะนี่
อ๊ะๆๆ น่าสนใจ
..................................................................
ผมขับรถ อ่างทอง- กรุงเทพ
สามชุก- กรุงเทพ
บ่อยๆ
ผ่านไปจะเห็นร้านขายโรตีสายไหม
เป็นร้อยๆ ร้าน แต่ละร้านเหมือนกันหมด
ยังคิดว่าทำไมเขาเอาเชือกฟางมาขายกันวะ
สีสันมันเมลืองมลังมากมาย จนน่ากลัวมากกว่าน่ากิน
เลยคิดเล่นๆว่า
ถ้าเราจะไปทำบ้างเราจะขายยังไง
ผมคิดไปถึง โลกร้อน
คิดไปถึง สุขภาพ
คิดไปถึง การดูแลตัวเอง
ผมก็คิดว่า โรตีสายไหมของผม
ต้องแต่งร้าน(ซุ้ม) สักหน่อยพอให้รู้สึก ฉันรักษ์โลก
และ สายไหมของโรตี ต้องแบบดูแลสุขภาพ
ไม่กินมากแล้วเป็นเบาหวาน กินแล้วดี
สีก็ต้องดรอบลงอีกในขั้นรู้สึกได้ว่า
กินแล้วดี ไม่ตายแน่นอน
แป้ง ต้องมีจำพวกแป้งข้าวกล้อง
แป้งอะไรอีกที่ เอามาจูงใจได้
นี่แวบความคิดผ่านๆ ระหว่างขับรถ นะครับ
อาจจะต่อยอดได้
