โลกนี้สีชมพู » ฟอนต์.คอม

ความรักของหมอแมว

"เฮ้ย โอ ถึงแล้ว"
เสียงดังจากข้างซ้ายปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ ก่อนที่จะรวบรวมถุงเข้าไว้ในมือก่อนที่จะเดินลงจากรถเมล์

เบื้องหน้าของนักศึกษาแพทย์หนุ่มทั้งสองคนก็คือโรงพยาบาลสมเด็จพระปิ่นเกล้า
ที่จริงควรจะมีการบรรยายว่าโรงพยาบาลแห่งนี้มีลักษณะเช่นไร กว้างขวางเพียงใด และมีคนเดินไปมามากแค่ไหน แต่นั่นคงทำได้เพียงในนิยายที่ตัวเอกมีเวลาว่างทั้งวัน
แต่นี่คือชีวิตจริง!

"เฮ้ยตึกไหนวะวศิน" ผมถามขณะที่เดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดิน ... เราทั้งคู่ไม่ได้มาโรงพยาบาลนี้เป็นครั้งแรก แต่การมาครั้งที่แล้วก็เป็นเพียงการมาทำความรู้จักกับอาจารย์ และก็มากับรถของโรงพยาบาลซึ่งครั้งนั้นเข้าไปจอดถึงตัวตึก หากแต่ว่าครั้งนี้เราเดินทางมากันเองและมาลงที่หน้าโรงพยาบาล

แล้วตึกไหนคือตึกสูตินรีเวชกัน

หลังจากเสียเวลางมวิ่งจากตึกอำนวยการไปตามทางเดินด้านหลัง นักศึกษาแพทย์ทั้งสองก็วิ่งตามทางเดินไปตามป้ายลูกศรชี้ และมาถึงด้านหน้าโรงพยาบาล ... ที่ซึ่งตึกสูตินรีเวชตั้งอยู่!
"รู้แล้วล่ะ " ผมพูด " คนไข้จะคลอดก็ต้องรีบมา ดังนั้นตึกคลอดก็ต้องอยู่หน้าโรงพยาบาล"
วศินมองค้อนครั้งนึงก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องคลอด เราทั้งสองถอดรองเท้าก่อนที่จะก้าวข้าไปข้างใน
"สวัสดีครับ" ผมกับวศินพูดพร้อมยกมือไหว้พยาบาลที่นั่งกันตรงเคาน์เตอร์ ตอนนี้เป็นช่วง คโมงเช้าซึ่งเป็นเวลาที่พยาบาลเวรดึกกำลังส่งเวรให้กับพยาบาลเวรเช้าพอดี
"สวัสดีจ้ะ พี่ชื่อพรรณี เป็นหัวหน้าประจำที่นี่" พี่พยาบาลคนหนึ่งที่ดูอาวุโสมากที่สุดเอ่ยขึ้นและลุกเดินมาหาพวกเรา ... ออกจะดูแปลกสักหน่อยเพราะว่าปกติแล้วผมจะดูว่าพยาบาลคนไหนเป็นตำแหน่งอะไรจากการดูหมวก แต่ว่าที่นี่ ห้องคลอดนี้ พยาบาลทุกคนใส่ชุดผ่าตัดสีเขียวและใส่หมวกผ้าคลุมผมเหมือนกันหมดทุกคน ทำให้แยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร
แล้วพี่พรรณีก็พาผมและเพื่อนเดินทำความรู้จักกับพี่คนอื่นๆในห้องคลอดและอธิบายถึงแนวทางการปฏิบัติของห้องคลอดที่นี่
"ที่นี่เราจะรับคนไข้จากทางหลังแผนก แล้วก็พาเข้ามาที่ห้องนี้" พี่พรรณีบอก "ห้องนี้คือห้องคลอด ที่นี่รับเคสคลอดได้พร้อมๆกัน4คน ส่วนที่สุดห้องนั่นก็เครื่องส่องไฟเด็ก"
พาเดินข้ามทางเดินมา พี่พรรณีชี้ให้ดูภายในห้องที่เต็มไปด้วยเตียงที่รายเรียงกันกว่าสิบเตียง
"ส่วนนี่ ห้องรอคลอด กับเคาน์เตอร์พยาบาล ... หมอสงสัยอะไรไหม"
"แล้วห้องน้ำอยู่ตรงไหนครับพี่" ผมถาม
"ห้องน้ำอยู่ทางด้านหน้าติดอยู่กับห้องกินข้าว หมอเดินไปตามทางเดินที่หมอเข้ามาแล้วเลี้ยวขวา นั่นแหละห้องกินข้าว" .... " เดี๋ยวนะหมอ พี่ลืมบอกไป ทุกครั้งที่หมอจะเข้ามาในห้องคลอดนี่ ให้หมอเปลี่ยนรองเท้าไว้ที่หน้าห้องคลอดก่อนแล้วก็ใส่ชุดคลุมสีเขียวที่แขวนไว้ที่ตรงทางเดินด้วย"
ผมและวศินมองกันและกัน ... จริงด้วย เราสองคนเดินเข้ามาในเขตห้องคลอดโดยยังไม่ทันได้ใส่เสื้อคลุมอะไรเลย ...
"ยังไม่ไปเปลี่ยนอีก"
"คร้าบ!"
" พวกเราต้องอยู่ตรงนี้อีกเดือนนึง ยังไงก็ระวังอย่าให้มีอะไรทำให้พี่เค้าไม่ชอบแล้วกัน " วสินเปรย เพราะรู้ว่าผมขี้ลืมและชอบทำอะไรเปิ่นๆอยู่เสมอ
" เอาเหอะน่าวศิน ... ก็แค่เปลี่ยนบรรยากาศเปลี่ยนโรงพยาบาล เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว " ผมตอบ
โดยยังไม่รู้เลยว่า ที่นี่แหละจะเปลี่ยนชีวิตผมไปอย่างคาดไม่ถึง

	ผู้เขียน	หัวข้อ: โลกนี้สีชมพู (อ่าน 2509957 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้