พลัน ก็เกิดพุทธิปัญญาในหัวว่า ......
ถ้าเกิดวันนี้เราเสียผู้หญิงคนนึง ซึ่งสามารถยอมรับกับข้อเสียของเราได้แทบจะทุกอย่าง
ในวันข้างหน้า ..... เราจะเจอคนแบบนี้อีกเมื่อไหร่
ใช่ ... ผู้หญิงสวยกว่านี้ นมใหญ่กว่านี้ เอ๊กซ์กว่านี้ ..... เพียบ เดินชนยังกะแจกฟรี
แต่คนเหล่านั้น จะมีจิตใจดีแบบที่เธอคนนี้เป็นได้แค่ไหน
ถามหาคำตอบกับตัวเองเป็นอาทิตย์ นั่งคิดมากอย่างเป็นจริงเป็นจัง ถึงขนาดมีนอนฝันเป็นบางที
เมื่อคิดคำตอบได้ ผมจึงเปิด MSN คุยกับผู้่หญิงคนนั้น
(อย่าเพิ่งงง)
:46:ผม
:33:ผู้หญิงคนนั้น
(xx)ผมมีอะไรจะบอก
:33:อะไรเหรอ
:46:คุณเป็นคนน่ารักมาก ๆ นะครับ ตรงสเป็คผมเลย
:33:จะขอเป็นแฟนเหรอ
:46:ใช่ครับ ผมอยากบอกว่าชอบคุณมาก และ.....
:33:และอะไรจ๊ะ
:46:และผมอยากจะขอโทษคุณ
(
)
:46:ผมคงไม่สามารถที่จะขอคุณมาเป็นแฟนได้หรอกครับ ผมรู้ตัวดีว่าที่ผ่านมาผมหลอกตัวเองมาตลอด
:46:ผมคงบอกได้แค่ว่าผมชอบคุณมาก แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่นั้นครับ ผมมีแฟนที่กำลังจะเสียไปและผมเพิ่งเข้าใจตัวเอง ว่าถ้าต้องเลือก
ผมจะเลือกใคร
:46:ขอโทษนะครับ ที่ทำคุณเสียความรู้สึก จากนี้ไป คุณจะไม่ได้เจอผมอีกแล้วครับ ผมลาก่อน
Offline......
ผมยินดีทำทุกทาง ทำทุกอย่าง ที่ผมทำได้ เพื่อให้เธอกลับมา ......
ในปัจจุึบันนี้ เราคบกันมาร่วม 6 ปีแล้วครับ ยังมีบ้าง บางครั้ง ที่เธอเอาเรื่องราวเก่า ๆ นั้นมาเป็นคำำถามเมื่อเวลาที่เธอไม่แน่ใจ
แต่ทุกครั้ง คำถามเหล่านี้จะหายไป เมื่อพบว่าสิ่งที่ผมให้เธอ คือความรัก
มาถึงตรงนี้ ผม(คิดไปเอง) ว่าผมจะขอเธอแต่งงานในปีหรือสองปีข้างหน้า
อยากได้การขอแต่งงานแบบ Surprise หน่อย ๆ แต่ไม่เอาแบบ ศึกน้ำผึ้งพระจันทร์นะครับ มันต้องใส่สูท เว่อร์ไป
ผมกับเธอนั่งดูกันหลายตอน แล้วเธอก็สงสัยว่า ไม่ต้องใส่สูทได้ไม๊วะ แม่งอายว่ะ ถ้าอยู่ตรงนั้น
ถ้าท่านสาวกมีจิตศรัทธา รบกวนเสนอแนะวิธีการดี ๆ ให้ด้วยนะครับ
ขอบคุณที่ติดตามมันมาจนจบ แม้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรอยู่ในจู๋สีชมพู มันน่าจะไปอยู่ในจู๋สอนหญิงก็ตาม
