อุ๊ยตอบกันเยอะเลย ดีใจ
น้องดากับคุณฟ้าพูดถูกค่ะ รู้สึกว่าโตมาแล้วหวงเนื้อหวงตัว
และกั้นอาณาเขตเข้มงวดกว่าตอนเป็นเด็กจริง ๆ ด้วย
พี่ตั้งคะ แอบตกใจอาจารย์พี่ตั้ง
พอดีที่โรงเรียนโมจิอาจารย์จะไม่ตบหัวนักเรียน ไม่ว่าชายหรือหญิง
เวลาจะตีหรือทำโทษล้วนใช้ไม้เรียวสะกิดน่องหรือก้น
คุณตาลกับคุณจอยเข้าใจเลยค่ะ คือถ้าคนสนิทกัน จะล้อเล่นอะไรกันยังไงก็ไม่เป็นไร
ถ้าเราสนิทใจ วางใจในตัวเค้า ยังไงมันก็อภัยได้ทุกอย่างเนอะ
หรือบางทีไม่ต้องอภัยเลย เพราะไม่ได้โกรธตั้งแต่แรกแล้ว
เพื่อนจิกกัด ด่า แซวแรง ๆ ก็ขำ ....
แต่ถ้าคนไม่สนิทนี่ นิด ๆ หน่อย ๆ ก็เคืองกันได้
แค่โดนคนไม่รู้จักมาแซวว่าป้า หาว่าเราอายุ 36 ยังโกรธเลย
เค้าเรียกลำเอียงเพราะรักใช่มั้ย อิ ๆ
นัทขาโมจิว่าโมจิก็คล้าย ๆ กับนัทค่ะ คืออัธยาศัยดี เป็นมิตร รู้จักคนง่าย
แต่สนิทยาก และไม่ค่อยสนิทกับใคร
แต่ถ้าสนิทแล้วจะรักมาก เล่นบ้าบอคอแตกได้หมด ไม่โกรธ
อ่านที่นัทกับจอยจีบกันแล้ว แอบหัวเราะแฮะ รู้สึกว่าน่ารักดี
น้องเบย์ขาที่เว้นไว้นี่น่าสงสัยมากเลยค่ะ
อยากรู้จังว่า ถ้าสนิทนี่จะโดนอะไร ศอกกลับ?
คุณแอ้แขน (ขามีเยอะแล้ว แขนมั่ง)
ใช่เลยค่ะ อารมณ์แบบ เฮ้ย ตูอนุญาตแล้วเหรอฟะถึงมาจับเนี่ย!?
คงเพราะติดนิสัยรักษามารยาท (หรือรักษาภาพลักษณ์ทางสังคม??)
เลยมักจะไม่ค่อยพูดหรือแสดงออกตรง ๆ ทันทีว่าไม่ชอบค่ะ
บวกกันในซอกหนึ่งก็กลัวเหมือนกันว่า
ถ้าเค้าไม่ได้มีเจตนาไม่ดี แล้วเราไปแสดงกิริยาแบบนั้น เค้าอาจจะเสียใจก็ได้
ก็ไม่รู้จะห่วงคนอื่นทำไม ตัวเองต้องสำคัญที่สุดสิ
กำนันแม้น 
กร๊ากกกก
อธิบายได้เห็นภาพมากค่ะ ระยะขอบเขตคือรัศมีเท้า
พี่โอ๋.... เปลี่ยนชื่อมาใช้นามสกุลแทน เกือบจำไม่ได้แน่ะค่ะ
จริงค่ะ รับได้ไม่เท่ากัน
แถมยังมีระยะไม่แน่นอน เปลี่ยนไปตามสถานการณ์และบุคคลอีกฝ่ายด้วย
คุณจักรี งี้ถ้าจะตีสนิทก็ต้องสังเกตอารมณ์คุณจักรีก่อน
ใครตาถั่วดูผิดก็ซวยเลยสิคะเนี่ย ฮ่าาาา
ครูบัวขาาาาาาาาโมจิเหมือนครูบัวหลายประการค่ะ ไม่ถึงขนาดไม่อยากโดนชายเสื้อ....
แต่เวลาผิวที่แขนหรือหัวไหล่ไปกระทบหรือเสียดสีกับคนแปลกหน้าจะรู้สึกหยึย ๆ ค่ะ
อย่างเวลานั่งรถเมล์ หรือตอนไปเรียนพิเศษที่สยาม.... ห้องนั่งกันแออัดมาก
แล้วผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆเธอนั่งกางศอกมาก มาเบียดกับแขนโมจิ
เวลาเธอขยับตัวทีโมจิก็ดึ๋ย ๆ อึ๋ย ๆ ค่ะ
ต้องนั่งตัวลีบเลย สัมผัสโดนแล้วรู้สึกไม่ค่อยดี
เลยทำให้เป็นคนติดนิสัยใส่เสื้อแขนยาวคลุมด้านนอกในทุกฤดู....
เพราะถ้าเบียดโดนแขนคนแปลกหน้าโดยมีเสื้อกั้น จะสามารถทนได้มากกว่าแขนเปล่า ๆ
แล้วกับคนที่สนิทด้วย โมจิก็จะนัวเนียมาก เช่นคุณแม่(มากเป็นพิเศษ) คุณพ่อ น้องชาย แฟน
หรือกับเพื่อน เวลาคุยโมจิจะชอบแตะตัวค่ะ อย่างเอามือวางบนไหล่ หรือจับแขน อะไรงี้
บางคนสนิทมากหรือคิดถึงกันมาก (ไม่เจอนาน) พอเจอหน้าต้องโผเข้ากอดกัน
(แต่ก็ลำเอียงอีกค่ะ กอดเฉพาะผู้หญิงเท่านั้น)
เพราะงั้นถ้าคนอื่นมองโมจิจะดูออกง่ายมากว่าโมจิให้ความสนิทกับอีกฝ่ายแค่ไหน
เพราะแค่มองพฤติกรรมของโมจิก็จะรู้เลย
ป.ล. ไม่ใจร้ายหรอกค่ะ เพราะถ้าไม่บอก เขาก็จะไม่รู้ว่าเราไม่ชอบ แล้วก็อาจจะทำอีกเพราะไม่รู้ว่าไม่ควร
ป.ล.2 เรื่องหมา
ครูบัวคะ งี้ต้องให้โล่ห์เกียรติยศ
ในฐานะเป็นหมากิติมศักดิ์ มีสิทธิพิเศษเหนือหมาอื่นทั่วโลกนะคะนี่
น้องเดือนนนนนนนนนน เห็นด้วยค่ะ เว็บอะไรก็ไม่รู้เนี่ย ทำให้โมจิเสียนิสัย เล่าทุกอย่างออกไปหมดเลย
ลักทธิล้างสมองป่าวฟะ
พี่อ๋าห์ ถ้าเป็นหมาแมว โมจิจะเป็นฝ่ายเข้าไปหาก่อนตั้งแต่แรกเห็นเลยค่ะ
ถ้าหน้าตาน่ารัก หรือบุคลิกดูแล้วเป็นมิตรนะคะ
น้องเอ็ม ใช่เลย พูดถูกสุด ๆ
เพื่อรักษามารยาท ถึงไม่พอใจก็ต้องทำนิ่ง ๆ ไว้ ไม่กล้าอาละวาดออกไปตรง ๆ
มันอึดอัดนะ แต่เลือกที่จะทำเอง ช่วยไม่ได้
แต่วันนั้นสรุปว่ารับของจากพนักงานมาแล้วก็วิ่งหนีไปขึ้นรถเพื่อน แล้วบอกเขาว่า
"ออกรถ ด่วน"
ด้วยความพารานอยด์ว่าคนนั้นเดินตามมาหรือเปล่า อะไรเงี้ย
คือสติแตกแล้ว คงเพราะมันดึกมากแล้วด้วย ประสาทเลยอ่อนกว่าปรกติ
นานากลัวผู้ใหญ่ยังไงเหรอคะ?
คือถ้าเป็นเด็กนี่เข้าใกล้แค่ไหนก็ได้? แต่คนโต ๆ แล้วต้องระวัง?
(ก็น่าจะปรกติมั้ง? เพราะเด็ก ๆ ไม่ค่อยมีพิษภัย)
----------------
V
V
V
V
