มีอาณาเขตส่วนตัวที่หวงแหนเป็นพรมแดนเลยค่ะ จัดอันดับคนที่คบหาใกล้ชิดเป็นขั้นๆ ด้วย
(ดูโรคจิตสุดๆ) เปรียบเทียบง่ายๆว่า คนคนนี้อยู่ได้แค่หน้ารั้วบ้าน คนนี้เข้ามาในรั้วแต่อยู่ข้างนอก
คนนี้ห้องรับแขก คนนี้หน้าประตูห้องนอน เข้ามาในห้องนอนนั่งได้บนพื้นสำหรับคนนี้ อ่ะ..คนนี้อยู่บนเตียงได้ ไรเงี้ย
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจับไม้จับมือ โดนตัวโดนแขน หรือแม้แต่ชายเสื้อ ถ้าเป็นคนไม่สนิทใจด้วยแล้ว
ไม่ชอบ!! ไม่ชอบอย่างแรง!! นี่คือเหตุผลที่ไม่พึงใจการนั่งรถทัวร์ เพราะไม่ปรารถนานั่งใกล้คนไม่รู้จัก ซึ่งความซวยก็คือ
ส่วนใหญ่มักเป็นผู้ชายด้วย ทั้งที่ ๆ ตอนซื้อตั๋วนี่แทบจะบนบานศาลกล่าวให้ได้นั่งกับผู้หญิง แต่ก็...พระเจ้ามักไม่เข้าข้าง
ในขณะเดียวกัน ถ้ากับคนที่รู้สึกรักใคร่ชอบพอแล้วล่ะก็ จะเป็นฝ่ายเข้าไปคลอเคลีย เอียงหัว ซบไหล่ เดินจับมือเอง
เอ่อ...ในกรณีที่ไม่ใช่แฟนด้วยนะคะ เช่นกับเพื่อนสนิท อาจารย์ที่รักม๊าก แม่บุญธรรม รุ่นน้องที่ซี้ปึ๊ก ฯลฯ
ส่วนเรื่องเอ็ม..ไม่คุยเอ็มกับคนที่ไม่รู้จักค่ะ! ถ้าแอดมาก็ต้องบอกได้ว่าเป็นใคร ไม่งั้นไม่รับแอด
เช่นเดียวกับโทรศัพท์ อยู่ในบางอารมณ์จะไม่รับเบอร์ที่ไม่ขึ้นชื่อ ยิ่งโดยเฉพาะพวกที่โทรมาแล้วถามว่าใครรับ ชื่ออะไร
ฝันไปเถอะ!! ไม่มีทางบอก ไม่ว่าจะเป็นเบอร์บ้านหรือเบอร์มือถือ 555 อ้อ..อีกอย่าง เบอร์บ้านนี่จะเป็นเบอร์หวงห้าม
ที่คนรู้น้อยกว่าน้อย นับตัวได้ไม่ถึงสิบคน เอาอย่างนี้ละกัน
เรื่องเหล่านี้ บอกใครไปก็ไม่มีใครเชื่อ เนื่องจากถ้าเจอตัวเป็นๆ ก็จะคุยได้กับทุกคน (ชอบเป็นบางคน) ยิ้มได้กับทุกคน
(แต่อยากยิ้มจริงๆ อาจไม่กี่คน) ดูประหนึ่งมนุษยสัมพันธ์ดียิ่ง แต่มีไม่กี่คนเท่านั้นหรอกที่จะเข้ามาเป็นคนสำคัญสำหรับชีวิตได้จริงๆ
แต่ถ้าได้เป็นแล้ว..พูดได้คำเดียวว่า "เต็มที่" (อัตลักษณ์คนใต้เปี๊ยบเลย
)
ป.ล.๑ เคยมีลูกศิษย์ที่จู่ๆ ก็เดินมาจับแขน เลยหันไปบอกว่าด้วยหน้าตาเฉยเมยว่า แขนนี้ไม่ใช่ว่าจับได้ทุกคนนะคะ
(รู้สึกตัวเองใจร้ายโคตรๆ)
ป.ล. ๒ เห็นใจคุณโมจิค่ะ เพราะถ้าอยู่ๆ ใครก็ไม่รู้มาดึงเน็คไทไปดู มีกระชากกลับแน่
