หน้า: [1] 2 3 4 5
 
ผู้เขียน หัวข้อ: รัก และ แบ่งปัน Love+Share  (อ่าน 17454 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้
ผมชื่นชอบชื่อนิตยสารรายเดือนเล่มหนึ่ง ชื่อ Love+Share
แปลเป็นไทยเอาเองว่า รักและแบ่งปัน ของ พี่โอ๋ ธนาคม พจนาพิทักษ์
วันนี้หนังสือเล่มนี้ไม่มีแล้ว แต่ผมก็ยังชื่นชอบคำว่ารักและแบ่งปันเหมือนเดิม
วันก่อนเขียนเรื่อง จดหมายน้อยจากหนูน้อยไม่เคยพบหน้า ใน กระจู๋ระบายใจ
ก็คิดถึงคำนี้ ความรักผมว่า โดยส่วนมากทำให้โลกสดใสขึ้น
การแบ่งปันทำให้เรารู้ว่าโลกไม่แห้งแล้งเกินไป

นี่น่าจะเป็นภาคขยายของระบายใจ ได้เหมือนกัน
ผมคัดลอก ข้อความจากระบายใจเอามาแปะ
แล้วขอเริ่ม รักและแบ่งปัน ณ บัดนี้


ตอบ: บันทึกสั้นๆ(ยาวๆ) ระบายใจ... (23 เม.ย. 2551, 08:49 น.)

สิ่งที่เราไม่รู้สึกคือสิ่งที่เขารอคอย
............................................
เมื่อคืนแฟนผมเอาจดหมายน้อย
จากแดนใต้มาให้อ่าน
แล้วบอกว่า เด็กคนที่อุปการะ เขียนมาให้
ในเนื้อหาจดหมาย
ก็เล่าความเป็นไปในชีวิต
อะไร อย่างไร แบบไหน
แล้วจะเป็นอย่างไร
ลูกสาวผมมานั่งดูแล้วบอกว่า
พอพ่อลายมือเขาไม่สวย
แม่เขาเงยหน้าขึ้นจากถักตุ๊กตา บอกว่า
เขาเขียนหนังสือได้
อ่านออกก็ถือว่าสำเร็จแล้วนะ
ผมอ่านจบแล้ววางจดหมายลง
ลูกสาวผมเดินไปเล่นตามประสา
แฟนผมถักตุ๊กตาต่อ
ชีวิตผมดำเนินปกติ

เมื่อสามปีก่อนหน้านี้
วินาทีที่ผมรู้ว่าตัวเองได้เขียนงาน
ลงหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ
ผมดีใจมาก และแต่ละอาทิตย์ได้เงินตามสมควร
ผมก็แบ่งเงินนั้นส่วนนึงซึ่งไม่มากนัก
ส่งไปอุปการะเด็กคนนึง
ผ่านไปหนึ่งปี ผมไม่ได้เขียนในหนังสือพิมพ์อีก
รายได้ผมหายไป รายจ่ายผมเท่าเดิม
ตอนนั้นมีจดหมายน้อยๆ มาแบบนี้แหละ
ผมอ่านแล้วมองหน้ากับแฟนแล้วบอกไปว่า
ส่งเขาต่อนะ เดือนละเท่านี้เอง เราลด mk ลง
ลด บาร์บีคิวพลาซ่าลง ลดฟูจิลง
ก็ส่งเขาได้สามสี่เดือนแล้ว

ผมส่งเด็กคนนี้มาพักใหญ่ และจะส่งไปเรื่อยๆ
ถ้าผมไม่ส่งเขามูลนิธิก็คงหาคนอื่นๆ อุปการะ
แต่ถ้าผมส่งเขา ในใจลึกลงผมมีความสุข
เขาเองก็คงรอคอยทุนน้อยๆ เพื่อการศึกษา
ผมจะลงมือเขียนจดหมายตอบเขาไปด้วย
สุดท้ายได้แต่บอกเขาว่า ตั้งใจเรียนนะไอ้หนูน้อย
บันทึกการเข้า

ขอเบิ้ล
.................



น้ำใจ น้ำมัน วันศุกร์

วันศุกร์ที่ผ่านไป (11 สิงหาคม 2549)
รถผมไปแบตเตอรี่หมดที่ปั๊มน้ำมันบางจาก
แถวๆ ถนนเลียบทางด่วนรามอินทรา-อาจณรงค์
ทำอย่างไรเครื่องก็ไม่ติด
โชคดีจริงๆ ที่เด็กปั๊มนั้นเอาใจใส่ต่อลูกค้า
และโชคดีเข้าไปอีกที่มีเจ้าของปิ๊กอัพใจดี
ยอมให้พ่วงแบตเตอรี่ให้
น้ำใจที่มีให้กันเล็กๆ น้อยๆ
ทำให้ผมมองว่าสังคมเรานี้
ยังมีคนดีอยู่มาก มากกว่าคนไม่ดี

นานไปผมคงลืมหน้าเขา รายละเอียดต่อเหตุการณ์
คงเหลือเล็กน้อยไปตามวันเวลา
ผมจึงต้องบันทึกเป็นเกียรติแก่เขาไว้
ขอบคุณมากครับ

 
บันทึกการเข้า

ฝน...และคนแปลกหน้า

สองวันก่อนฝนหล่นโครมคราม
ที่กรุงเทพฯ ตอนสามทุ่มกว่า
ผมเดินกางร่มบนสะพานลอย
มีเด็กสาวเปียกปอนยืนหลบฝน
ใต้สะพานรถข้ามเหนือสะพายลอยคนข้าม
ระหว่างเดินผ่านผมคิดแวบนึงว่า
จะเรียกเธอให้เดินใต้ร่มคันเดียวกันดีไหม
แล้วผมก็เดินผ่านมา
โดยไม่ได้เรียก
ผมคิดตลอดทางเลยว่า
เราทำถูกไหมที่ไม่เรียกเธอ
หรือเราทำถูกแล้ว เพราะเธอคงไม่กล้า
เดินใต้ร่มเดียวกันกับคนแปลกหน้าหรอก
แล้วผมก็หยุดรอเธอใต้อาคาร
เพื่อจะถามว่าผมให้ยืมร่มเอาไหม
ใช่แล้วเธอไม่กล้ารับไว้
แม้ผมจะยืนยันว่าสามารถเอามาฝากร้านค้า
ใต้อาคารนี้ได้ในวันหลัง
แล้วคืนนั้นผมก็นอนหลับโดยไม่ติดค้าง
ว่าสิ่งที่ผ่านไปในวันฝนตกผมไม่ได้เพิกเฉย
ต่อเหตุการณ์ที่ผ่านไป....

บันทึกเมื่อ
22 สิงหาคม 2549 10:17:13 น.

 
 
บันทึกการเข้า

เยี่ยมเลยครับพี่ระจัน  เจ๋ง  ช่วยเขาแล้วเราได้ด้วยเยี่ยมจริงๆ  เจ๋ง
บันทึกการเข้า

ล้ำลึกคนึงหาในดวงจิต ใจเคยคิดตัดสวาทมิอาจสิ้น
ดั่งก้านบัวหักกลางชลาสินธุ์ ผิว่าสิ้นไร้เยื่อยังเหลือใย
แค่คิดว่า น่าจะมีคนได้ประโยชน์บ้าง

ระหว่างนั่งทำงานสายตาผมเผลอไปมองร่มในบ้านตัวเอง
ก็คิดว่า บ้านเรามีร่มหลายคันใช้อย่างไรก็ไม่น่าหมด
และเวลาเราใช้ก็ใช้แค่คันเดียว เผลอลืมไว้ที่ไหน
หรือทำหายไปบ้างก็ยังมีเหลือ

คืนหนึ่งฝนตกในกรุงเทพอย่างหนักหนา สาหัส
ผมหยิบร่มมาสองคัน เดินออกไปนอกบ้าน
เอาร่มคันนึง ที่ไม่ได้ใช้กางบังฝน
วางพิงกับตู้โทรศัพท์สาธารณะ แล้วก็เดินจากมา
ผมจงใจลืม และคิดว่าคงมีใครสักคนจำเป็นต้องใช้มัน
รุ่งเช้าผมเดินผ่านที่ๆ ร่มวาง ไม่เห็นร่มอีกแล้ว
ไม่รู้ใครใช้ ไม่เห็นคนหยิบ ไม่รู้มีประโยชน์กับใครไหม
ไม่เป็นไรเพราะผมเองก็ไม่ได้อยากรู้
แค่คิดว่า น่าจะมีคนได้ประโยชน์บ้าง สบายใจ
บันทึกการเข้า

 กรี๊ดดดดด น่ารักจังค่ะ  หาคนที่จะมีน้ำใจคิดแบ่งปันแบบนี้ยากขึ้นทุกวัน
บันทึกการเข้า
ลุงโอ๋ กรี๊ดดดดด


วันก่อนเกดยืนรอรถตู้ตรงแถวมาบุญครอง ฝนดันตกขึ้นมา

ป้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเค้าก็เรียกเกดเข้าไปอยู่ในร่มเค้าด้วย

รู้สึกดีจัง  ปลื้ม

แล้วมีวันนึงเกดมีร่ม ยืนรอรถตู้ที่นี่ล่ะ เกดก็เลยแบ่งให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆใช้เหมือนกัน

รู้สึกดีจัง  ปลื้ม
บันทึกการเข้า

กินทุกอย่างยกเว้นต้นหอมค่ะ


สมมุติว่าเป็นเตาหมูกระทะละครับ  กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

เราจะต้องการอะไรมากมายไปกว่า อะไรมากมาย
ของใครของมัน  โวย
บันทึกการเข้า

กินทุกอย่างยกเว้นต้นหอมค่ะ
 กร๊าก กร๊าก
บันทึกการเข้า

กินรอบวง
อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่ะ ปลื้ม
บันทึกการเข้า

ที่สุดถ้ามันจะไม่คุ้ม
แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยได้จดจำ
ว่าครั้งนึงเคยก้าวไป...
อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่ะ ปลื้ม

แต่ไอ้คนแฟนสวย พยายามพาไปหมูกะทะ  ชิ คริคริ
บันทึกการเข้า

อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่ะ ปลื้ม
  ยิ้มน่ารัก เช่นกันค่ะ
 
 

 อ่านแล้วโลกมันดูละมุนละไมขึ้น








 คริคริ ต่างจากกระจู๋ยุบสภานะคะ อ่านแล้วเดือด รู้สึกได้ว่าเป็นด้านตรงกันข้าม
บันทึกการเข้า

ความหลงใหลในภาพลวงตา ที่ได้มาใช่ความสุข
แต่ไอ้คนแฟนสวย พยายามพาไปหมูกะทะ  ชิ คริคริ

เป็นสีสัันน่ะครับ  ปลื้ม ฮือๆ~
บันทึกการเข้า

เราจะต้องการอะไรมากมายไปกว่า อะไรมากมาย
อยากให้คนบนรถเมล์ แบ่งปันที่นั่งให้กับ เด็ก ผู้หญิง และ คนชรา

ผมเป็นคนต่างจังหวัดมาเรียนในกรุงเทพฯ
แต่เวลาขึ้นรถเมล์ทำไม เขาไม่ค่อยแบ่งที่นั่งให้กัน
ผู้ชายแต่ละคน ดูนิสัยดีนะ แต่(แกล้ง)หลับ  อี๋~
อยากให้แบ่งบ้างนะ

ส่วนใหญ่ ผมก็จะแบ่ง ยกเว้นวันที่กลับมาจากเล่นบอล
ยืนไม่รอด  ฮิ้ววว
บันทึกการเข้า

ตัวคนเดียว :]
หน้า: [1] 2 3 4 5
 
 
Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.21 | SMF © 2006-2007, Simple Machines | Thai language by ThaiSMF Valid XHTML 1.0! Valid CSS!