จะบอกว่าโมจิเองถึงเรียนดีเด่นวิชาภาษาอังกฤษ(วิชาเดียว.... อ้อ ไม่สิ ภาษาไทยอีกวิชา)มาตลอดตั้งแต่อนุบาลจนถึงปัจจุบัน รวมระยะเวลาแล้วนานกว่า ๒๐ ปี แต่ก็ยังงุนงง สับสน และใช้ผิดอยู่ประจำค่ะ
ผมสอบผ่านอังกฤษตอนเข้ามหาวิทยาลัยตลอ
คำพื้นฐานที่ใช้บ่อยและผิดตลอดก็คือคำว่า อินเทอร์เน็ต เป็นต้น เผลอเขียนว่าอินเตอร์เนตอยู่ตลอดเวลา T^T
อันนี้ก็เถียงกันไม่มีที่สิ้นสุด ต หรือ ท
ส่วนเรื่องเสียงสระ เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน กฏเยอะ และข้อยกเว้นก็เยอะด้วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้นจะใช้ให้ถูกเป๊ะ สมบูรณ์แบบมันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ (และส่วนมากโมจิจะขี้โกงค่ะ ไม่ค่อยออกเสียงสระ พูดให้เหมือนฝรั่งด้วยการกร่อนเสียงสระของพยางค์ที่ไม่ได้เน้นหนักไปเลยค่ะ อย่างสมมติ wagon ก็ "แว็กกฺน" พยางค์หลังงึม ๆ งำ ๆ ไม่ต้องชี้เฉพาะ จะได้จำไปแต่เสียงสระของพยางค์ที่เน้น ประหยัดสมอง แหะ ๆ)
2 พยางค์ผมไม่มีปัญหา แต่พยางค์เดียว wa?? เช่น war want ..etc เสียงออก สระ ออ หมด ก็แปลกดี
ที่ทำได้คงมีเพียงการพยายามใช้ให้ใกล้เคียงเจ้าของภาษาและสำเนียงท้องถิ่นของถิ่นที่เราเลือก สักที่....
เพื่อนผมแนะนำว่าถ้าให้ดูดี ต้องกระแดะๆหน่อย เขาเป็นผู้หญิงที่พูดอังกฤษได้ดีพอควร
แต่ผมกระแดะไม่ออก(อายเขา)
ที่ต้องพูดว่าให้เลือกแบบนี้เพราะขนาดสำเนียงอเมริกันกับสำเนียงอังกฤษ ยังแตกต่างกันอย่างชัดเจน คำว่า Boy ทางอเมริกาจะออกเสียงเอียงมาทาง บอย ส่วนอังกฤษจะเอียงไปทาง โบย (ส่วนตัวแล้วชอบฟังสำเนียงอังกฤษค่ะ แต่พูดเงอจะเป็นสำเนียงอเมริกัน....อย่างแรงกล้า ขนาดคนอังกฤษและอเมริกันทักมาหลายคน)
ผมว่าคนอังกฤษฟังยากกว่าอมริกาหรือเพราะเคยชินกับภาพยนต์ก็ไม่รู้
นอกจากนี้อย่างสำเนียงของออสเตรเลีย บางสระก็เสียงเพี้ยนไปแยะเลย เช่นสระเสียง เอ อย่างคำว่า mate แทนที่จะอ่านว่า เมท ก็กลายเป็นเกือบจะ ม้ายท์ ซะงั้น....
เคยทำงานกับคนออสเตรเลียก็พอเข้าใจเขา(อาจเพราะต้องอยู่กับเขาตลอด ทำงานแค่ 2 คน)
แต่ขำตัวเอง(ปล่อยไก่) ตอนเขาเอ่ย you know ดันไปตอบเขา I know (เขาชะงักกึก)
ถ้าเราเลือกเอาสักทางหนึ่งก็จะช่วยให้จำง่ายขึ้นและเคยชินได้ง่ายขึ้นนะคะ
ที่กลัวก็คนทักเนี่ยแหละ(ก็เราออกไม่เป็นนี่น่า)
เห็นคนที่พูดได้ดี(ลื่น)ก็มักจะพูดไปเรื่อย(ให้ฝรั่งเดาซะมั้ง)ก็ดีนะ
เห็นด้วย
แล้วก็ เรื่องใช้ "?" ในภาษาไทย โมจิเองก็ใช้ตลอดเวลาค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าตามไวยากรณ์แล้วต้องไม่มีนะคะเนี่ย ขนาดเขียนนิยายลงเว็บแท้ ๆ ก็ยังใส่เครื่องหมายปรัศนีย์ (แถมบางประโยคมีอัศเจรีย์ด้วยอีกต่างหาก
) มันเป็นความเคยชินที่แก้ไม่ได้ (และไม่เต็มใจจะแก้) เสียแล้วล่ะค่ะ ฮ่า ๆ
ผมคนหนึ่งที่ขอไม่เปลี่ยน รักไทยจริงๆ แต่คงแต่งประโยคคำถามไม่เก่งเลยต้องอาศัย ? ตลอด
อ้อ แต่สิ่งที่เพิ่งค้นพบ(จากเว็บไซต์ของราชบัณฑิตยสถาน) และได้แก้ไปแล้วด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวด คือการใช้ไม้ยมกค่ะ เห็นในนั้นมีบทความเขียนถึงการใช้ไม้ยมก ว่าควรเว้นวรรคทั้งหน้าและหลัง เมื่อก่อนเวลาพิมพ์อะไรที่ไหนก็ตามจะไม่เคยเว้นเลย แต่เดี๋ยวนี้ฝึกจนเคยชิน พิมพ์แบบเว้นทั้งหน้าและหลังได้ โดยไม่ต้องคอยย้อนกลับมาแก้ไขบ่อย ๆ แล้วล่ะค่ะ (ใช้เวลาแก้ความเคยชินอยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ค่ะ)
อันนี้ก็ยังเถียงกันไม่เลิก แต่ผมคนหนึ่งแหละที่ไม่เว้นวรรคก่อน(ถ้าผิดก็ขอรับผิด)
