วันนี้มีเรื่องมาเล่า
เรื่องเล่าที่ไม่ใช่เหล้าเพราะไม่ถึงกับเมามึน
เรื่องมีอยู่ว่ากาลครั้งหนึ่ง ณ ลานขายของ
ของทำมือ มือทั้งสองที่ทำแต่มากด้วยหลายกลวิธี
ทั้งมายากล หลงกล หรือ นอนกรน
ของที่ได้นั้นเรียกว่า แฮนด์เมด เข้าใจว่าใช้มือทำ จนเรียกว่าของทำมือ
ผลงานศิลปะชิ้นเยี่ยมที่หลงกลว่าสุดแสนจะวิเศษ
จากการที่นั่งทำหลังขดหลังแข็งจนสุดท้ายต้องมานอนกรน
ปูผ้าวางของด้วยความภาคภูมิใจ
ใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
หวังว่าคนแถวนี้จะเข้าใจผลงานชิ้นเยี่ยม คนแล้วคนเล่า คนจนเกือบจะเมา
หยิบจับด้วยความเอ็นดู อันนี้น่ารัก อันนั้นสวย มันเท่าไรกัน
อยากจะหยิบกันมายิงขมับ หลังจากขยับปากว่า 130 คิดว่าถูกใจวัยรุ่น กลับถูกขยับผลงานชิ้นเยี่ยมวางกลับเข้าที่เดิม
จัดให้สวยเลยแล้วเดินจากไป...ไปหาอะไรกินดีกว่า อารมณ์เสีย เป็นกำนันแม้นนี่ยากจริง เป็นเกดลดา มาเพื่อกินแสนจะง่ายดาย เอย
