มาเล่าครั้งแรกบ้าง
อ่าน ครั้งแรก ของหลาย ๆ คนแล้วแอบอมยิ้ม+อิจฉานิด ๆ
ผมไม่เคยนั่งเครื่องบิน (กลัวความสูง)
ผมไม่เคยโดดบันจี้จ้ำ (กลัวเชือกขาด) + เห็นเพื่อนไปโดดมาแล้วเส้นเลือดฝอยที่หน้าแตก เลยสยอง
ผมไม่เคยเจาะหู (ผมเคยพาเพื่อนไปเจาะหูแถวสยาม เป็นปืน ๆ ยิงทีนึงหูเป็นรู เลยคาดว่ามันคงจะเจ็บสุดยอดที่ยิงทีเดียวแล้วเนื้อตรงหูหาย เลยไม่เอาดีกว่า
)
ผมไม่เคยให้เลือด (เพราะแค่เดินผ่านที่ที่ใด ที่มีกลิ่นเลือด สัญชาติญาณดิบของผมมันจะทำงานทันทีคือ ปากจะซีด เหม็นแบบกลิ่นมันมาเตะจมูกผมแม้จะอยู่ในระยะไกล เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่เข้าโรงพยาบาล ผมขอผ่าน ยอมนอนป่วยที่บ้าน หนักเข้าพ่อเลย ทำการให้น้ำเกลือเอง)
แต่ผมเคยเล่นสไล้เด้อยัก 7 สี ที่สวนสยาม (สไลเด้ออันสูง)
ตอนนั้นจำไม่ได้ว่าอายุเท่าไหร่ แต่ยังเด็กอยู่ เป็นการไปเที่ยวสวนสยามครั้งแรกด้วย โฮ้ว ได้เข้ากรุง นี่หรือคือ ทะเลกรุงเทพ มันช่างต่างจากทะเลบ้านเรา ต่างจากทะเลที่มีแต่เรือหาปาจอดอยู่ นี่คือ สวนสยามทะเลกุงเต๊บบบ
ผมได้อาศัยใบบุญของเพื่อนบ้านมา ด้วยความที่สนิทกับลูกชายเขา มาถึงสวนสยามแต่เช้า
โอ้ว รถไฟเหาะตีลังกา แถวบ้านไม่มีครับ มีแต่ ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์ ปืนยิงเป้างานวัด(ที่ยิงไปโดนแผ่นไม้แล้วลิงตีฉาบ ประมาณนั้น)
แต่ยังครับ ที่ตั้งใจในวันนี้ ผมจะต้องเล่นสไล้เด้อให้ได้
เคยดู ฉากที่คนเจ็ดคน ยืนจับมือแล้วสไล้ลงมากับรุ้ง 7 สีไหมครับ ที่มันมาพร้อมกับทำนองเพลง
แท่น แท่น แทน แท้น แทน...แถ่นนนน
แท้น แทน แถ่น แท้น แทนนนน
และแล้ว เช้าวันนั้นผมกับเพื่อนก็ได้รอจนสไล้เด้อเปิดแล้วขึ้นไปเล่นสไล้เด้อกัน
ตอนขึ้นมันต้องผ่านสไล้เด้ออันเตี้ยก่อน เพื่อนก็ชวนเย้ว เย้ว
" เล่นอันเตี้ยก่อนเหอะ ลองดูก่อน แล้วค่อยเล่นอันสูงค่อยว่ากัน "
แต่มีเหรอผมจะยอม ผมก็พูดจนเพื่อนมันยอมไปเล่นอันสูงด้วยกัน ถ้าใครเคยขึ้นไป ลมเย็นมาก หวิวมากด้วย สูงมากด้วย เกิดมาไม่เคยอยู่ที่สูง
ขนาดนี้มาก่อนเลย(ออกจะเว่อร์ไปนิด แต่มันเป็นเช่นนั้นจริง)
และแล้วผมก็ถึงอันสไล้เด้อสูงที่ว่า จำไม่ได้แล้วว่า นั่งลงสีอะไร
รู้อย่างเดียว หัวใจเต้นเสียงดังมาก
คนที่คุมเขาก็ถามว่า หนูพร้อมนะ
ผมก็อารมณ์สิงห์นักบิดเลยครับ ขยับแว่นไหว้น้ำ จากสวมที่คอมาใส่ที่ตา ขยับกางเกงว่ายน้ำให้แน่นหนา สูดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่
ผมหันไปมองเพื่อน เพื่อนมันไม่ยอมมาเล่นด้วย สุดท้ายเพื่อนขอผ่านแล้วลงมารอผมข้างล่าง ตรงบ่อปลายทาง
คนคุมก็ถามอีกที " ไอ้น้องพร้อมนะ! "
ผมก็ไม่ได้ตอบ ได้แต่พยักหน้า ตอนนั้นปากแห้งแล้ว หนาว
แล้วผมก็ take ตัวลง นั่งแบบเอียง ๆ ตัวไปด้านหลัง
มันไหลเร็วมาก มากเสียจนผมมองข้างหน้าไม่เห็น เพราะในแต่ละช่องมันมีน้ำไหล พอเจอกับความเร็วในการเคลื่อนตัวของเรา ทำให้มองอะไรไม่เห็นเลย รอบตัวมีแต่เสียง วี้ วี้ กับน้ำที่กระจายไปรอบข้าง
แล้วผมก็ร้อง อ๊ากกกกกกก ในทีแรก (เพื่อนบอกตูร้องดังมาก) ณ ตรงที่มันเป็นเหมือนข้อต่อ ให้นึกถึงตัวไนกี้ ตัวงี้ลอยใจหวิวมาก
นึกว่าจะกระเด้งหลุดออกมาจากนอกรางซะแล้ว แต่ยัง มันยังไม่จบแค่นั้น
มันยังเหลือ จุดที่ต้องทิ้งตัวสไล้ไปกับน้ำ ตรงปลายท่อทางลงอีก(ที่เป็นบ่อน้ำข้างล่าง)
ณ ตอนนั้น ถ้าเทียบเป็นความเร็วรถมอเตอร์ไซค์มันคงเร็วมากๆแน่ และแล้ว ผมก็ถึงข้างล่างโดยปลอดภัย พร้อมกับเสียงหัวเราะมากมาย
ผมลุกขึ้นยืนขึ้นมาพร้อมกับ กางเกงว่ายน้ำเป๋ แว่นว่ายน้ำเป็นแนวทะแยงระหว่าง คางกับหู
ผมจำอะไรไม่ได้เลยตอนลงถึงน้ำ เพื่อนบอกว่า พอผมลงถึงน้ำ ผมดันเอาเท้าทิ่มน้ำ มันทำให้เราตีลังกา ผมตีลังกากี่รอบไม่รู้ รู้แต่ว่า ตอนจบ
ผมจบแบบสวยงาม นั่นคือ ยืนตรง
แล้วหลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมไม่ไปสวนสยามอีกเลย
