..
ราตรีนี้ นิทราอันนิ่งสนิทจักห่มคลุมฝันอันแสนสั้น
เพียงละอองรักบางเบาที่โชยผ่าน แผ่วลูบผิวใจแต่เพียงน้อย
มือที่มีรักนั้น ละเมียดอุ่น เปี่ยมเมตตา
เธอลอบมองฝันของฉัน
ฉันรู้ แม้ยามหลับ
สายตาของเธอ สว่าง สดใส
แม้อยู่ในม่านมุ้ง ยังระเรื่อเงารักผ่านเปลือกตา
ยิ้มเธอทำให้ฉันหลับสบาย และใจของเธอ .. อยู่ภายในนี้
อ่านแล้วรู้สึก...
อืมม์ จะบรรยายยังไงดี
เขียนดี อ่านรู้สึกได้
ชอบมั่กมั่ก (ชอบคำว่า "มั่ก" ของลุงกำนันเหมือนกัน)
