ศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์ (๒๕๐๗ : อ้างอิงมาจาก กำธร สถิรกุล. ๒๕๒๗) ซึ่งเป็นคนแรก
ที่ค้นคว้าเกี่ยวกับกำเนิดตัวหนังสือไทย และได้เขียนหนังสือตำนานอักษรไทยขึ้น ได้กล่าวว่า ต้นตอของตัวหนังสือไทยเริ่มจากอักษรโฟนีเชียน ซึ่งเป็นต้นเค้าของอักษรพราหมีของอินเดีย ตัวอักษรที่เข้า
มาสู่สุวรรณภูมิเป็นของอินเดียใต้ (ราชวงศ์กทัมพะและปัลลวะ) เมื่อขอมมีอำนาจขึ้น ได้ดัดแปลงเป็นอักษรของตัวเอง เป็นอักษรบรรจง (สำหรับจารึกบนศิลา) และอักษรหวัด (สำหรับเขียน)
พ่อขุนรามคำแหงมหาราชได้ดัดแปลงอักษรขอมหวัดเป็นอักษรไทย เมื่อปี พ.ศ. ๑๘๒๖ศาสตราจารย์เซเดส์ ได้เขียนแผนผังกำเนิดอักษรไทยไว้ดังนี้
แผนภูมิ ๑ แสดงอักขระสมภพ (กำเนิดตัวอักษร) ตามแนวของศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์
(ข้อมูลจากหนังสือ ลายสือไทย ๗๐๐ ปี โดยกำธร สถิรกุล. ๒๕๒๗ หน้า ๖๔)
<<--- อีโมจริงจัง
