เถียงกันเรื่องความเชื่อความศรัทธาเนี่ย มันเถียงยากนะครับ
ถ้าหากเจอความขัดแย้ง หรือว่าไม่สบอารมณ์ในเรื่องนี้ ผมจะใช้วิธีนิ่งเฉย ดีกว่าจะมานั่งอธิบาย ซึ่งเสียเวลาเปล่า ๆ
ใช่~!
มันก็แล้วแต่คนอะนะ, และมันก็มองกันได้หลายแง่มุม เช่น...
ก: เป็นเจ้าฟ้าก็ต้องทำให้สมพระเกียรติเจ้าฟ้า.
ข: แต่นี่มันยุคที่เจ้าฟ้า ประชาชน มนตรี มีสถานะเท่าเทียมกันหมดนะ ไม่มีใครสูงส่งกว่าใครหรอก.
ก: ก็แล้วไงล่ะ ท่านก็ทำอะไรดี ๆ ไว้ให้บ้านเมืองมากมายนะ อย่างน้อยงานศพก็ควรจะยิ่งใหญ่หน่อย.
ข: มันก็แค่สิ่งที่หลงเหลือตกทอดมาจากยุคสมบูรณาญาสิทธิราชย์ จำเป็นด้วยหรือที่จะต้องทำขนาดนั้น.
ก: เอ้า ก็บอกแล้วว่าท่านเป็นเจ้าฟ้า.
ข: ถ้าเราเป็นเจ้าฟ้าแล้วเกิดตายลงนะ จะให้เอาเงินซึ่งเป็นภาษีประชาชนที่จะมาใช้จัดงานศพไปช่วยคนยากคนจน
จะได้บุญยิ่งกว่ามาจัดสร้างและส่งเสริมวัตถุนิยมอีก, ศพก็จะบริจาคให้ศิริราชไปศึกษาหรือไปทำประโยชน์อย่างอื่น.
ก: แต่ส่วนหนึ่งมันก็เป็นศิลปะที่ควรอนุรักษ์ไว้ให้ชนรุ่นหลังได้ดูกันนะ.
ข: อย่ายึดติดกับวัตถุสิ, มีแต่สิ้นเปลือง. ยังไงถ้าเอาไปช่วยเหลือคนก็ดูจะเป็นประโยชน์มากกว่าอีก.
ก: ก็บอกแล้วไงว่า นี่มันงานพระศพของเจ้าฟ้านะ.
ข: เอ่า เจ้าฟ้าแล้วไงอะ, นี่มันไม่ใช่ยุคของเจ้าฟ้าแล้วนะ.
ก: พูดไม่ฟัง.
ข: เถียงกูเหรอ.
ก: มามึงเข้ามา~!
ก&ข: ลงไปกลิ้งคลุกคลีตีโมงอยู่บนพื้นเลือดสาด~!
ดังนั้น คนที่ไม่เห็นด้วยในตอนนี้ก็ควรนิ่งเฉยดีกว่า.
และถึงแม้ว่าใจจริงเค้าจะไม่เห็นด้วยที่เอาเงินมาผลาญแบบนี้นะ,
แต่อีกใจหนึ่งก็อยากเห็นศิลปวัตถุเหมือนกันนะ.
แล้วก็คิดว่าคงไปเถียงคนส่วนใหญ่ที่อยากให้จัดไม่ได้ด้วยนะ...
แล้วก็ไม่อยากโดนตีนด้วยนะ...
มันเถียงยากนะครับ
