ช่วงนี้ตันอย่างแรง แต่งไม่ออกเลย
ได้แค่นี้
ก็คิดว่าเธอดี ก็คิดว่ามีดี ก็คิดว่าเธอมีหัวใจให้ฉัน
เพิ่งรู้ที่ผ่านมา เพิ่งรู้ว่าหลอกกัน เธอหลอกให้ฉันคิดว่าเธอมีใจ
ก็มีคำถามมากมาย ที่ค้างอยู่่ในหัวใจ แต่จะขอถามเพียงคำถามเดียว
ใจเธอทำด้วยอะไร
อาจารย์สั่งให้แต่งเรียงความจากจินตนาการ ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าหมายถึงอะไร
แต่ก็แต่งส่งไปเรียบร้อย (แต่งไปแล้วรู้สึกไม่ใช่เรียงความ
)
ฉันอยากเป็นนกเสียงออดดังขึ้น เป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนหันกลับมาสนใจกระดานดำสีเขียวที่เปื้อนไปด้วยฝุ่นชอล์ก มีเพียงฉันเท่านั้นที่ยังคงมองลอดผ่านไปนอกบานหน้าต่าง จ้องมองท้องฟ้าแห่งความเสรี ก้อนเมฆที่ลอยล่องอย่างเลื่อนลอย และนกที่กำลังขยับปีกอิสรภาพเหล่านั้น ในโลกของฉันที่ถูกผูกมัดด้วยพันธนาการที่มีชื่อว่า "โรงเรียน" นั้น ช่างเป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝันและโหยหาเสียเหลือเกิน
ถึงแม้ว่าสิ่งที่ฉันเป็นอยู่นั้นมันไม่ได้เลวร้ายเท่าไร แต่ฉันก็ยังไม่พอใจและยังฝันที่จะเป็นนก กระพือปีกไปด้วยใจที่เริงร่า โบยบินไปโดยไม่ต้องกลัวเกรงว่า จะต้องตกลงไปยังความดำมืดของเบื้องล่างที่เต็มไปด้วยโซ่ตรวนที่หนักอึ้ง และมองทิวทัศน์เบื้องล่างด้วยความรู้สึกแห่งชัยขนะ
การต้องอยู่ติดกับพื้นดิน และมองทุกสิ่้งในแนวพื้นราบ เป็นสิ่งที่ฉันไม่ค่อยจะสุขสมเท่าใดนัก เพราะทุกอย่างดูช่างชินและชาไปเสียหมด ถนนสายเดิมๆที่ต้องลากเท้าไป บ้านหลังเก่าๆที่อาศัยอยู่มานาน โต๊ะมุมเดิมที่ใช้นั่งมองท้องฟ้าผ่านขอบหน้าต่างสีชืดๆ โรงเรียนที่มีกาีรเรียนการสอนในรูปแบบที่ไม่เคยเปลี่ยน เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ เสียงก่นด่า ว่าร้ายป้ายสี นินทากัน ด้วยประโยคซ้ำซาก
ช่างเป็นสิ่งที่ไม่น่ารื่นรมย์เอาเสียเลย การได้มองแต่สิ่งเดิม มุมเดิม อย่างเดิม มันทำให้รู้สึกเบื่อหน่าย และพาลไม่พอใจไปเสียทุกอย่าง
ฉันอยากพบโลกในมุมมองใหม่ อยากเห็นในสิ่งที่ต่างจากเดิม ซึ่งฉันคิดว่าการได้เป็นนกนั้นจะสนองความปรารถนาที่ปะทุอยู่ภายในใจของฉันได้
โลกมุมอื่นคงจะสวยงามยิ่งนัก นกจึงได้บินออกจากรังอยู่ทุกวี่ทุกวัน คงจะเป็นความรู้สึกที่เกินจะพรรณนา เวลาที่ลมปะทะเข้าสู่ใบหน้า ได้ยินเสียงปีกกำลังแหวกอากาศ และมองเห็นท้องฟ้าในระดับสายตา
แต่หากฉันได้เป็นนกอย่างที่ฝันไว้จริงๆ การโบยบินแค่นั้น คงจะไม่เพียงพอ ฉันคงอยากบินให้สูง สู่จุดที่สูงที่สุด บินให้ทะลุชั้นบรรยากาศสุดขอบจักรวาล ผ่านหมู่ดาวน้อยใหญ่มากมาย จนสุดท้ายชีวิตฉันก็คงจบลงด้วยการดิ่ื่งลงไป ค่ิอยๆหล่นจนเหมือนมีแรงดึงดูดจากโลกที่เคยอยู่ แม้ว่าจะอยู่ในสภาวะไร้น้ำหนักก็ตาม แต่ตัวฉันก็จะค่อยๆกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศที่เคยได้ฝ่าออกมา ถูกเผาไหม้ตามกาลเวลา ตกลงมาส่องแสงประกาย ดังเช่นดาวตก
งดงาม และจางหายอย่างรวดเร็ว
ในช่วงชีวิตสั้นๆชีวิตหนึ่ง ฉันคงไม่เสียใจเลยในสิ่งที่ได้ทำไป เพราะอย่างน้อย ฉันก็ได้ส่องประกายจากข้างบน เป็นดาวตกที่ผู้คนต่างขอพรเมื่อพบเห็น และดิ่งกลับลงมาจมลึกสู่ความมืดที่เคยดิ้นรนที่จะหลุดพ้นจากมันไปเช่นเดิม
ัฉันหยุดความคิดไว้เพียงแ่ค่นั้น และพาตัวเองกลับมายังที่ที่ควรอยู่ หันหน้ากลับไปมองกระดานดำที่เปื้อนด้วยฝุ่นชอล์ก ที่ตอนนี้ได้มีเนื้อหาที่ต้องเรียนในวันนี้เขียนไว้...
