คราวนี้เอางานเขียนมาลงบ้าง เป็นงานที่ลงในหนังสือทำมือของชมรม
(รูปเพื่อนวาดให้)
ใช้เวลาทำน้อยมาก(เน้นเขียนสด ปล่อยตามอารมณ์)
แต่ก็ภูมิใจ เพราะเป็นหนังสือทำมือเล่มแรกในชีวิต
มิตรภาพจะยังคงอยู่ในใจเสมอเมื่อเปิดสมุดเฟรนด์ชิพสีดำ เขียนปกด้วยน้ำยาลบคำผิดว่า 302 Friends Forever
ภาพพวกเราทั้ง57คน ก็ลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง
ทุกเหตุการณ์ค่อย ๆ โผล่เข้ามาในห้วงความคิด ในทุกขณะที่เปิดแต่ละหน้า
ฉันอมยิ้มน้อย ๆ ให้กับความทรงจำอันแสนมีค่าที่พวกเรามีร่วมกัน
นั่นคือความทรงจำสมัยมัธยมต้นของฉัน ที่มีกับนักเรียน ม.3/2 ปีการศึกษา2550 ทุกคน
ฉันนั่งอยู่ลำพัง คิดถึงความหลังเมื่อครั้งพวกเรายังอยู่ด้วยกัน
วันเวลาที่ได้หัวเราะ ยิ้ม และ ร้องไห้ ไปพร้อม ๆ กัน มันยังคงติดตรึงในห้วงคำนึงของฉัน
แม้จะรู้ดีว่ามันไม่มีวันที่จะย้อนคืนมาได้ แต่มันก็มีค่า เกินกว่าที่จะลืมเลือนไปได้เช่นกัน
จำกันได้ไหม? ช่วงเวลาที่เรายังอยู่ด้วยกัน
เธอจำได้ไหม? ว่าเราเคยมีความสุขกันแค่ไหน
ฉันจำได้นะ จำได้ดียิ่งกว่าเรื่องใด ๆ แม้ว่าฉันจะเดินจากมาไกล
อยู่ในห้องที่มีเพื่อนเก่าคนเดียว เดินอยู่คนละทางกับพวกเราส่วนใหญ่
แต่ฉันมั่นใจว่าความรู้สึกของฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนไป
แล้วเธอเป็นเหมือนกันบ้างหรือเปล่า...
ทุกตัวอักษรที่เพื่อนทุกคนเขียนในสมุดเฟรนด์ชิพสีดำเล่มนี้
ได้ถูกบันทึกลงในส่วนลึกของหัวใจคน ๆ นี้
ในยามที่ท้อ เหนื่อยล้า หรือมีปัญหา ทุกตัวอักษรเหล่านั้น
ก็จะนำฉันไปสู่ความสุขกับความทรงจำอันแสนหอมหวานที่พวกเรามีด้วยกันเสมอ
และเป็นแรงผลักดันให้ฉันก้าวเดินต่อไป
วันที่เราต้องล่ำลากัน วันที่เราต้องเดินตามหนทางของแต่ละคน
รู้ไหมว่าฉันคิดอะไร ฉันคิดถึงช่วงเวลานับจากที่ทุกเรื่องราวของเราจะเป็นเพียงแค่ความหลัง
ก่อนจะเดินจากกันไป และทิ้งทุกอย่างไว้เป็นความทรงจำ
เรากอดกันทีละคน พร้อมเอ่ยปากด้วยประโยคสั้น ๆ ‘เรารักแกนะ’ น้ำตาของฉันก็เริ่มคลอ
มันจบลงแล้ว 3 ปี ของพวกเรา...แม้ว่าเราจะได้พูดกันน้อยลง แต่ความมั่นคงในมิตรภาพนั้นยังคงเหมือนเดิม
ยังคงอยู่ในหัวใจของพวกเราทุกคน และฉันเชื่อว่า
ไม่ว่าจะนานเท่าไร ตราบที่ลมหายใจของพวกเรายังไม่หมดลงไป
พวกเราจะยังคงเป็นเพื่อนกัน รัก302ทุกคน เพื่อนกัน ตลอดไป...