ตอนเรียนก็ได้เงินกลางๆ 6000 แต่ค่าหอน้ำไฟก็ทำให้เหลือสามพันนิดๆ
(อยู่กลางเมือง และไม่มีทางเลือกมาก ต้องใช้พื้นที่ในการทำงาน อัดกันมากๆไม่ได้)
โดนค่างานเรียน สี กระดาษ ปริ้น โน่นนี่ ก็เหลือแค่สองพันได้
ขอเงินที่บ้านนี่ ไม่เคยอยู่ในระบบชีวิตเหมือนกัน จริงๆก็ไม่ใช่ว่าบ้านยากจน
แต่ว่ามันไม่เคยทำ จริงๆก็อยู่ด้วยตัวเองยังงี้มาตลอดตั้งแต่ม.1ก็น่าจะเรียกว่าเป็นปกติ
แต่ตอนมหาลัย ถ้าไม่พอ(ก็แหงว่าไม่พอ)ก็ทำงานเอาเอง
ดีที่ทักษะในการเรียนพวกนี้ทำให้มีอะไรทำรอดชีวิตมาได้โดยตลอด
คือนึกไม่ออกว่าคนที่เรียนบัญชี เรียนวิศวะไรงี้ จะทำงานพิเศษอะไร
ถ้าไม่พอก็อดข้าวหรือ กินมาม่าเอา จ้วงมาม่าหุ่นเพรียวกันทุกคน
นึกแล้วอยากกลับไปอยู่อารมณ์นั้นมั่ง เผื่อน้ำหนักมันจะกลับไปเพรียว
