มีเงินเก็บซื้อมอเตอร์ไซค์ได้
ปัจจุบันโดนขโมยไปแล้ว
ตอนอนุบาล ได้สามบาท แม่ห่อข้าวให้ไปกิน
ประถมเริ่มต้นห้าบาท จบที่กี่สิบก็ไม่รุ้ลืมแล้ว
มอหนึ่งได้สามสิบบาท กินข้าวเองกลับบ้านเอง
เพิ่มปีละสิบบาท มอสี่ได้หกสิบ
มอห้าได้เป็นอาทิตย์ ได้ห้าร้อยออกนอกบ้านห้ามขอ
(เงินเหลือเก็บอย่างตรึม)
มอหกแม่ใส่เงินไว้ให้ กดเอาเอง กดเฉพาะที่ใช้
ไม่มีเงินเก็บเลย เพราะว่าเงินที่มีอยู่คือเงินทุนภายหน้าทั้งหมด
จะซื้อของต้องบอกแม่ ไม่มีคำว่าใช้เงินเก็บ ตลกดี
แล้วก็ใช้แบบนี้มาตลอดเลย ผมว่ามันดีเหมือนกันนะ
รู้จักประหยัดอยู่ตลอด แต่บางครั้งก็เหมือนเงินมันไม่เคยขาดมือ
ช่วงม.ห้าน่าจะดีสุด เพราะใช้อย่างคิดสุดๆเลย
พอมาอยู่ญี่ปุ่นก็ระบบนี้ จะใช้ก็กดเอา ใช้หมดค่อยกด
แต่ก็พยายามคิดพื้นฐานไว้ว่าต้องใช้ไม่เกินเท่านี้ๆในแต่ละเดือน
(พอเดือนไหนทำท่าจะเหลือนะ รีบไปหาเรื่องซื้อของประจำเลย)
เงินที่หามาเอง ก็เอาไปใช้เอง หมดเรียบ
จะซื้อของต้องขอแม่ เพราะไม่มีบัญชีเงินฝากส่วนตัว
พอมานั่งคิดๆดู
ทำงานสิบปีเนี่ย จะมีเงินคืนพ่อคืนแม่ไหม
ถ้านับตั้งแต่เราเกิดมาใช้เงินไปแล้วเท่าไร
ใช้ด้วยความรักดีไม่เท่าไร แต่ใช้ด้วยความไม่คิดนี่สิเท่าไร...
