ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ ไม่ขอกล่าวถึงกรณีใดๆหรือข้อเท็จจริงใดๆ ขอเอาความรู้สึกมาบอกเล่าให้ฟังก็พอนะครับ
คือ ผม ว่า อ่านมาถึงตรงนี้ เราคงเห็น ถึงข้อสรุปและข้อเท็จจริงอะไรบ้างแล้วนะครับ จริงๆ แล้ว
ผมมอง ผลลัพท์และความเหมาะสมเอาไว้แล้ว แต่ ไม่คิดว่า อะไรๆมันจะยุ่งยากและบานปลาย
ผม รุ้สึกว่า ในส่วนลึกของพี่แอนและพี่ชาติก็คงมองเห็นถึงความผิดพลาดบางประการของตัวเองแล้ว
ซึ่ง ผมคิดว่า อาจจะเป็น สิ่งที่ดีก็ได้ ที่เราได้มีโอกาสศึกษาและเรียนรู้ประสบการณ์นี้ไปด้วยกัน
บางทีการยืนอยู่ในที่ที่สู่งเด่นเป็นสง่า มีผู้คนรายล้อมมากมาย เสียงก็จ๊อกแจ๊กจอแจ
จะมีซักกี่เสียงที่เล็ดลอดเข้าหูเรา จะมีซักกี่คำแนะนำที่เรานำมาปรับปรุงตัวเอง อุปสรรค์ในการพัฒนาตัวเอง
ที่สำคัญที่สุด และ ยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเราเริ่มยืนอยุ๋ในจุดที่สูงกว่าคนทั่วไป นั่นก็คือ ทิฐิมานะ การมีตัวตน
การยึดมั่นถือมันการห่วงภาพพจน์
ถ้ากรณีนี้ทำให้ เรารุ้ว่าการ มีทิฐิมานะ มากไปมันจะทำให้เราทุกข์ใจเมื่อโดนวิพากษ์ เมื่อโดน
กล่นด่าจากคนที่ไม่ชอบหรือความเห็นที่ตรงข้ามกับความรู้สึกและความเห็นเรา
ถ้าเราลดตรงนี้ลงได้ มองทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นคำแนะนำไปซะ เรื่องทุกข์ใจก็จะหายไป
ความถูกต้องมาที่หลัง การให้อภัย ผมยังเชื่ออย่างนั้น .....
ความสุข ที่ได้เห็นคนที่เรารักและชื่นชมกลับมาดีกันหลังจากเกิดการกระทบกระทั่งกัน เป็นความรู้สึกที่วิเศษจริงๆนะ
ไม่เชื่อลองอ่านกลางๆจู๋ซิ เห็นทะเลาะกันใหญ่เลย ไหงไปกินหมูกะทะด้วยกันซะแล้ว
อาจจะไม่เกี่ยวกับจู๋นี้เท่าไร แต่ก็ขอมีส่วนร่วมนิดๆ