ผมมองว่ามันเป็นเรื่องสนุกตามวัย คือวัยนั้นอย่าเพิ่งพูดกันด้วยเหตุด้วยผล เพราะวัยรุ่นชอบอะไรที่สนองตอบอารมณ์
สิ่งเล้าโลมต่างๆมันยั่ว และเป็นวัยที่ไม่ยอมแพ้อะไรเอาง่ายๆ นอกจากจะเจ็บจะตายถึงสำนึก ใครตามข้าคบหาใครขวาง
ข้าก็เป็นศัตรูกัน มีหลายคนพอโตเป็นพ่อคนแล้วก็ต้องมาไล่อ้อนวอนลูกไม่ให้แว้น มันเหมือนกงเกวียนกรรมเกวียนไม่รู้
จบ
ตอนม ต้นเค้าก็เป็นเด็กแว๊นนะ
ไม่ได้แต่งหน้าทาปากแดงปรี๊ดเหมือนสมัยนี้หรอก
แต่ชอบนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์เพื่อน
ไปซิ่งนู่นนี่ด้วย ก็ในซอยโชคชัยสี่นี่ล่ะ
รถคว่ำไปตั้งสี่ห้ารอบ (ทุกครั้งชนหน้าหมู่บ้านตัวเอง
)
ผ้าเบรคหมด เอานิ้วโป้งเท้าเบรคก็มี ถลอกปอกเปิกเลย
เจ็บจนเลือดตั้งหลายหนก็ยังไม่เข็ด
นี่ผ่านเวลานั้นมาตั้งเป็นสิบปี
วัฒนาการความห่าม มันน่าจะไปไกล จนเราตามไม่ทันแล้ว
เพราะฉะนั้นเวลานึก เลยจะพยายามมองไปหาตัวเอง
แต่แบบก้าวกระโดดถอยหลัง
