ผมว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายล่ะมั้งครับ
ว่าระดับคุณภาพของเพลงประเทศไหน
มันก็ขึ้นอยู่กับประชากรของประเทศนั้น
จึงไม่รู้สึกว่าต้องต่อต้านอะไรตรงไหน
เรื่องนายทุนทำเพลงมาป้อน มามอมเมาอะไรนั่น
ก็ถือว่าเป็นส่วนสำคัญแหละ แต่เหนืออื่นใด
พอเราเติบโตมากับมัน ถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นแบบนั้น
มีรสนิยมความชอบแบบนั้นไปแล้ว โตแล้ว
อะไรๆก็ยากจะเปลี่ยน ยิ่งเรื่องรสนิยมความชอบนี่
แทบไม่มีเหตุผลที่คนๆนึงจะเปลี่ยนเลย
เพราะรสนิยมความชอบ ไม่ใช่เรื่องของเหตุผล
แต่หากจะลองตั้งคำถาม, คงเป็น ที่มาของรสนิยมเรานั้น
มันมาจากไหน เราเต็มใจและเลือกมันด้วยตัวของเราเอง
แน่แท้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรือเปล่า
(ถ้าถามผม ผมไม่กล้าตอบตามความจริงหรอกครับ
เพราะยังต้องกลับไปประกอบอาชีพในค่ายเพลงอยู่
)
จริงๆแล้วคนที่ต่อต้านเพลงไทย น่าจะเป็นคนที่
หวังอยากให้มันดีกว่าที่เป็นอยู่อย่างมาก เมื่อมันไม่เป็นดังนั้น
จึงผิดหวังแล้วต่อต้านเสียเลย, จริงไหมครับ
พอต่อต้านแล้ว เราหวังให้มันดีขึ้น (จริงๆทุกคนก็คงหวังอย่างนั้น)
ซึ่งมันจะดีขึ้นหรือไม่ยังไง ผมนึกคำตอบได้แบบนี้
ที่เราด่าๆกัน หรือต่างก็มองเห็นตรงกันว่า
เพลงไทยไม่ดีแบบนั้นแบบนี้ ก็จะยังเป็นแบบนี้ต่อไป
จะยังด้อยพัฒนาอยู่ และพัฒนาเขยิบขึ้นแบบค่อยเป็นค่อยไป
ไม่เร็ว-ไม่ช้าไปกว่าเรื่องเศรษฐกิจ การศึกษา คมนาคม ฯลฯ
เพราะเราเป็นประเทศกำลังพัฒนา และเราทุกคน
ก็ไม่โง่ไม่ฉลาด รสนิยมไม่ได้ดีเลิศไปกว่า
ที่ประชากรในประเทศกำลังพัฒนาควรจะเป็น
ส่วนกอล์ฟ-ไมค์นั้น ถึงผมจะไม่มีในเครื่อง
(ไม่ได้ฮิดเดนไฟล์ด้วย) แต่ก็ร้องได้ทุกเพลงนะครับ
แถมจี จูเนียร์ด้วยเอ้า ร้องได้กระทั่งเพลงหน้าบี
