ยาวมากนะครับ ซัดเสียมือหงิกเลย
ไหลมาพรดเดียว ไม่ได้ผ่านการกลั่นกรองอะไรทั้งนั้น
อาจเสียเวลาในการอ่านหน่อยนะครับ
มาโนช พุฒตาลอัลบั้ม ในทรรศนะของข้าพเจ้า และไตรภาค
คงไม่ต้องการคำบรรยายใดๆสำหรับสิ่งที่บรรจุอยู่ในเทปสองตลับนี้
(หวาย เทปคาสเส็ต) ผมคงไม่กล้า และไม่มีปัญญาเขียนชมอะไรอีกแล้วนะครับ
เพราะคุณมาโนชก็เป็นครูของนักวิจารณ์ดนตรีอยู่แล้ว
แต่ถ้าจะบอกว่ามันเกี่ยวกับอะไร และมันอยู่ในฐานะไหน
ก็พอบอกได้ว่ามันเป็นอัลบั้มเพลงร็อค ร็อคแบบไหน ก็คงจะโปรเกรสสีฟ
ที่มีเพลงสั้นบ้างยาวบ้าง สามนาทีบ้าง สิบกว่านาทีบ้าง ที่ตั้งคำถาม
ต่อชีวิต ศาสนา ความเชื่อ พระเจ้า ว่ามันมีอยู่จริงไหม
ส่วนสถานะที่ควรอยู่ คงจะเป็น หนึ่งในอัลบั้มร็อคยอดเยี่ยมที่สุด
ตลอดกาลของวงการดนตรีไทย ล่ะมั้งครับ
ดิ โอฬาร โปรเจ็คทุกอัลบั้ม โดยเฉพาะ กุมภาพันธ์ 2528
ผมเคยอ่านหนังสือพวกบันเทิงคดีเล่มเก่าๆยุคนั้น อ๊ะ รวมไปถึงไควเอ็ตสตร็อม
แน่ล่ะว่าผมไม่ทันจะรับรู้ความรู้สึกเหล่านั้นหรอก แต่ยังจำความประหลาดใจได้เมื่อตอนที่
ผู้คนเขียนมาบรรยายความดีใจบนหน้ากระดาษบันเทิงคดีว่า พวกเขายินดีแค่ไหน
ที่มีวงไทยเล่นเพลงแนวเฮฟวี่ มีใครเข้าใจอารมณ์นั้นไหมครับ ผมก็ไม่เข้าใจ
ในเมื่อทุกวันนี้เรามีวงร็อค แร็พ ฮาร์ดคอร์ เฮฟวี่ทุกแบบทุกแนวกันเต็มประเทศ
แต่ลองนึกยี่สิบกว่าปีที่แล้วที่เรามีแต่เบิร์ดสิ
เบิร์ดได้รับเกียรติแค่ไหน ดิ โอฬารก็ควรได้ไม่น้อยกว่ากัน
ไม่สิครับ ดิ โอฬารควรอยู่ในระดับ "บูชาครู"มากกว่า
หินเหล็กไฟ และอาจจะเดอะ ซันด้วย
สานต่อจากดิโอฬาร แม้จะมีทั้งช่วงเป๋ไปบ้าง แต่ยังไงพี่โป่ง
พี่ป็อบ และผองเพื่อน (ขออภัยลืมชื่อครับ มันหลายคนน่ะ ทั้งสองวงเลย)
ก็ยังคู่ควรกับคำว่าตัวจริงอยู่ดี
วงตาวันอัลบั้ม 12 ราศรี กับอัลบั้ม Promise
โดยเฉพาะ Promise ที่เป็นเพลง โปรแกรสซีฟ คอนเซ็ปเดียวทั้งอัลบั้ม
เล่าเรื่องราวต่อเนื่องกันทั้งอัลบั้ม ระดับโลกมีพิ้งฟลอยด์ ของเราก็คงมีวงตาวันนี่ล่ะครับ
แน่นอน ปัจจุบันไม่มีใครทำอะไรแบบนี้ออกมาอีกเลย
จริงๆ มีอัลบั้มที่ตอนหลังพี่ปุ้ม พรหมพงษ์ มาออกเดี่ยว
ชื่อ ชัมบาลา เป็นความเชื่อพุทธแบบธิเบตของแก
เอามาแปรเป็นเพลงร็อค ผสมออเคสตร้า ผสมเสียงสวดลามะ ผ่านเนื้อร้องอังกฤษหมด
แต่เห็นว่า มันยังไม่ถึงกับส่งผลอะไรต่อสังคมแต่ก็สมควรบันทึกไว้
ว่ามีความกล้าหาญระดับนี้ ในศิลปินคนไทยอยู่
ก็อ่านส่วนผสมที่ผมว่ามาแต่ละอย่างดูสิครับ
ธเนศ วรากูลนุเคราะห์รุ่นใหญ่ ณ ค่ายอโศก ก่อนจะมีอัลบั้มนี้ ทุกคนก็คาดหวังผลงานระดับสุดยอดจากพี่แกอยู่แล้ว
ซึ่งผมว่าแกทำได้เหนือความคาดหวัง เอาจริงๆก็นึกไม่ค่อยออกแล้ว ว่ามันมีเพลงไรบ้าง
แต่ที่เข้ารอบเพราะจำได้แน่ๆกับความกล้าหาญใน ร็อคกระทบไม้ ที่ผมเห็นว่ามันสร้างสรรค์
เป็นส่วนผสมสดใหม่และอีกครั้ง ที่ทุกวันนี้ยังไม่ได้เห็นความกล้าหาญอะไรโจ๊ะๆแบบนี้อีก
จะว่าไม่มีก็ไม่ถูก ลานนา คัมมินส์ก็เอาล้านนาผสมกับเวิร์ลมิวสิค
แต่มันไม่โจ๊ะถึงใจ อย่าง ถึงอกถึงใจซะจริง แม่ประคุณทูลหัวกระผม
อันไหนที่เรานิยม ก็ผสมของเราซะเลย ชะเอิงเงย
พราย ปฐมพร นครปฐม
ทุกอัลบั้ม โดยเฉพาะ เจ้าหญิงแห่งดอกไม้ เจ้าชายแห่งทะเลกับปกสีเหลือง
ไม่ว่าจะดีหรือเลว เพลงของพราย คำพูดทุกคำ จะดีจะเลวก็สมควรแก่การคารวะ
ในฐานะมันออกมาจากก้นบึ้งความรู้สึกมนุษย์จริงๆคนหนึ่ง ส่งตรงสู่หูเรา
โดยไม่ถูกบิดเบือนจากกระบวนการใดๆทั้งสิ้น
ยกตัวอย่างให้เห็นภาพ เขาเป็นทั้งเจ้าของถ้อยคำราวบทกวีเพ้อไหวอย่าง
เจ้าหญิงแห่งดอกไม้ เจ้าชายแห่งทะเล ,แม้รักเธอเป็นดั่งฝัน แต่ว่ารักฉันจริง....เพียงจริง
และก็เนื้อเพลงแบบ กูเป็นสัตว์นรกร้องคร่ำครวญ มึงเป็นเทวดาไอ้สัตว์กะหมา
หรือ ผู้ชายทุกคนชอบผู้หญิงนมใหญ่
แต่ที่แนะนำเป็นการส่วนตัว คือเพลง
ยังรักอยากให้ลองฟังเองจริงๆ ว่ามันหาอะไรแบบนี้ฟังไม่ได้อีกแล้ว
ผมเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยเลยว่าขณะบันทึกเสียงเพลงนี้ เขาต้องกำลังร้องให้อยู่
แล้วเมื่อผมอายุ 14 (หรือ 15 ก็ไม่รู้) ได้ฟังถึงประโยคที่ว่า
...ทุกหยดของเลือดที่ไหล ยังทะนงที่ได้รักเธอ... และตามมาด้วยเสียงร่ำคร่ำครวญแหลกลาญลงไปกับเสียงกรีดไวโอลิน
แล้วน้ำตาผมก็ไหล
นั่นผมไม่ได้อกหักรักคุดหรืออะไรที่ไกล้เคียงประสบการณ์ในเพลงเลยนะครับ
(ซึ่งอันนี้ ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนไหนก็ไม่มี) เพราะเพลงแท้ๆที่เดียว มันจึงกลายเป็น
ชั่วขณะที่น่าจดจำของวัยนั้น และเป็นห้านาทีที่ยังอยู่ติดตัวคนฟังไปตลอดชีวิต
เอางี้ครับ เรื่องจริงคือ ผมลืมมันไปนานมากกกกกแล้ว
นานจนไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่เมื่อกลับมาฟังอีกครั้ง ภาพของห้องและเตียงที่ผมนั่งอยู่
เครื่องเล่นเทปนั่น และเสียงของพรายก็ดังชัดขึ้นมาเหมือนพึ่งฟังไปเมื่อวานยังไงยังงั้น
มีให้ฟังที่นี่ครับ
http://www.prachatai.com/05web/th/columnist/viewcontent.php?ColumnistID=42&ID=&ContentID=1329&SystemModuleKey=Village&System_Session_Language=Thaiเพลงนี้อยู่ในอัลบั้มสีเหลือง คือมันปกสีเหลืองน่ะครับ
แต่ไม่มีชื่ออัลบั้ม สงสัยลืมตั้ง สลับกันกับอีกอัลบั้มนึง
มีชื่ออัลบั้ม แต่ไม่มีชื่อเพลง เอ้อ ไม่มีชื่อเพลงจริงๆครับ
ดูแกทำสิ
เต๋อ เรวัตร ทุกอัลบั้ม
อันนี้คงไม่ต้องการคำอธิบายอะไรอีกเช่นกัน
เพราะมันคือจิตวิญญาณของตึกใหญ่ ณ อโศก เลย ผมเคยเจอคนกำกับเสียงคอนเสิร์ต
ของแกรมมี่ ที่อายุอานามรุ่นใหญ่ เคยทำงานร่วมรุ่นกับอาเต๋อ ถือว่าเป็น"ตัวจริง"คนหนึ่ง
ฟังเขาพูดถึงชื่อคนๆนี้ ผมนึกว่าเค้ากำลังพูดถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ยังไงยังงั้น
เฉลียง ใครชำนาญเฉลียง ช่วยทีครับ จำได้แค่เป็นเพลงๆไป
ไม่แน่ใจจะจัดอัลบั้ม หรือให้ข้อมูลว่าอย่างไร เพราะฟังน้อยมาก
และผมก็เฉยๆกับพี่ประภาสมากครับ ยังหาสาเหตุอยู่ว่าทำไม
ดอนผีบินนี่ก็เป็นกลุ่มคนอีกกลุ่ม สามศรีพี่น้องผมยาวเฟื้อย ที่ซื่อสัตย์และถ่องแท้กับสิ่งที่ตนเองทำ
โดยไม่จำเป็นต้องพูดคำว่า "เป็นตัวของตัวเอง" ออกมาสักคำ
มีช่วงที่เคยชื่นชมมาก จนสมัคร(ทางจดหมายนะครับ)เป็น ดอนผีบินแฟนคลับ
มีจริงๆนะเฮ้ย ชื่อนี้จริงๆด้วย ก็เลยได้ติดตามอุดหนุนจนครบในเครือข่าย
ไม่ว่าจะอัลบั้มรวมเพลง ออกเดี่ยว แสดงสด อะไรก็ตาม อัลบั้มที่ไม่มีก็ไปขออัดเอาจากคนที่มี
แล้วก็ไม่ลืมถ่ายเอกสารสีหน้าปกมาสอดใส่ด้วย เพราะหน้าปกบ้าพลังจริงๆ
เป็นงานเพ้นรูปน้ำตกและผืนป่า สมาชิกในลงเพ้นเองด้วยนะเออ
ถ้ามาโนช พูดเรื่อง ศาสนา ความเชื่อ การเมือง
พราย คือ ชีวิต ความรัก ปรัชญา จินตนาการ
ดอนผีบีนคงเป็น ธรรมชาติ และสังคมเมือง
เนื้อเพลงส่วนใหญ่ ผมคิดว่าก่อนอื่น พวกพี่แกคงแต่งบทกวีก่อน
แล้วค่อยมาหาทำนองให้มัน อ้อ ทุกเพลงไปแต่งอยู่บนกระท่อมยอดเขาด้วยนะครับ
ซีเปียขัดแย้งกับรายชื่อข้างบนไหมครับ ผมหวังว่าไม่นะ
ตอนนี้เด็กแนวก็ยังฟังกัน เพลงพี่แกยังอยู่ในความสนใจสบายดีอยู่
คงไม่ต้องบรรยายอะไรให้มากความ เพราะดีกรีความกวนตีนระดับนั้น
เราจะหาใครมาแทนที่พี่เขาได้
ใครๆก็กวนตีนได้ ใครๆก็ทะลึ่งได้ แต่ทะลึ่งได้มีชั้นเชิงแบบนี้หามีอีกไม่
บอย โกสิยะพงษ์นี่ก็เข้าข่ายไม่ต้องการคำบรรยาย ตอนแรกที่ฟังอัลบั้มริทึ่มแอนด์บอย
ตอนนั้นมันคือปรากฎการณ์ ใครจะคิดว่าเพลงไทยมันสามารถทำเสียงหอนโหยหวน
อ่อนไหวแบบนั้นได้ ลิเดียทำได้ในวันนี้ ก็เพราะสิบกว่าปีที่แล้วมีอัลบั้มนี้นี่แหละ
และผมคิดว่า คอนเสิร์ตใหญ่ของอัลบั้มนี้ ที่ถูกจัดขึ้นเพราะเสียงเรียกร้องแท้ๆนั้น
ก็เป็นชั่วขณะที่น่าจดจำของวงการเพลงไทย เพราะคนที่อยู่บนเวทีวันนั้นอย่าง
รัดเกล้า นภ พรชำนิ โป้ ที่ยังไม่เป็นที่คุ้นหน้าของผู้คน ทุกวันนี้เป็นอย่างไรคงไม่ต้องอธิบาย
ผมดูมันจากช่องสาม (คงตอนม.2) ที่เอาเทปมาฉายในรอบดึก หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น
ชั่วขณะที่พี่บอยเขินอายเมื่อต้องเล่นเพลง จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ
ก็ทำเอาพี่สาวที่คลั่งไคล้อย่างหนักของผมกรี้ดขึ้นมาได้
และวันนี้พี่บอยก็ได้รับในสิ่งที่อัจฉริยะระดับนี้ควรได้รับทุกประการ อาเมนครับ
นึกออกเท่านี้ล่ะครับ
แต่ก็มีที่นึกออกแบบเป็นเพลงๆ ประเภท บางเพลงของ
ไฮร็อค...รู้ว่าทรมาณ แต่ยังไม่รู้จะรักใคร สิ่งที่ใจต้องการ ก็คือต้องรักเธอไป...
ท่อนนี้ตอนที่เสียงกลองเขย่าพรวดๆ ตึ่กๆๆๆตึ่งง ตึ่กๆๆๆตึ่งง ถามหน่อย
ตอนนั้นใครไม่เคาะโต๊ะเรียนตามไปด้วยบ้างครับ
หรั่ง ร็อคเคสตร้า เพลง (กลั้นใจเล็กน้อย ยืดคอให้สูงที่สุด ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาว่า)
คิดถึงเธอแทบใจ๊จะขาดดดดดดดดดดดดดด เพลงนี้ก็สมควรบันทึกไว้ครับ
วุ้ย โดนใจวัยรุ่น
นึกได้เรื่อยๆ คงมาเพิ่มเรื่อยๆครับ
แล้วพี่ๆ ลุงๆ ทุกท่านล่ะครับ (หรือน้องๆก็ได้ ถ้าเกิดทันรู้จัก)
จำแม่นกว่าผมแน่ๆ ว่าศิลปินคนไหนควรอยู่บนหิ้ง
ไม่ควรถูกหลงลืมบ้าง อยากรู้ครับ อยากรู้
