มาเล่าฝันอีกแล้ว
คราวนี้ไม่ปะติดปะต่อหรอก จะเล่าให้น่ากลัวก็ได้ แต่ก็อย่าไปกลัวมันเลย คนฝันยังไม่กลัวเลย
คือปกติไม่ฝันนะ จากหอเบียดผี ก็เพิ่งมีเมื่อคืนวันเสาร์เนี่ยแหละ ที่ฝันแล้วจำได้
ว่าไปก็ไม่มี trigger อะไรนะ แต่ก่อนนอนรู้สึกตัวว่าวันนี้กูคงจะนอนไม่สงบซะล่ะวะ
ไม่รู้ทำไม แต่รู้ตัวว่ะ
ก็หลับไปตามปกติ
ที่จำได้สิ่งแรกคือฝันเห็นย่าตัวเอง ย่าเสียไปเป็นสิบปีแล้ว สิบถ้วน หรือสิบเอ็ดเนี่ยแหละ
ย่าดูเฉยๆ เบลอๆ จำชื่อเราไม่ได้ แต่จำเราได้ว่าเป็นหลานนี่แหละ เหมือนแกไปไหนมานานแล้วแกก็หลงลืมบ้าง
ตอนแรกตกใจที่เห็น เพราะจำได้ว่าแกเสียแล้ว แต่แล้วก็แบบ เฮ้ยนี่ย่าเรา กลัวทำไม
เราก็ไปกอดแก จำได้ว่าในฝันแกตัวเย็นสบาย เนื้อตัวเหี่ยวๆ นุ่มๆ แบบคนแก่ทั่วไป
เราพาแกเดินไปที่ระเบียง ซึ่งกลายเป็นระเบียงตึกสูง มองไปเห็นไฟในเมืองระยิบระยับ สวยมาก มีแม่น้ำด้วยมั้ง
มีสีด้วย ฝันนี้ไม่ขาวดำ จำได้เลยว่าไฟกลางคืนมันเป็นสีส้ม สีฟ้าเต็มไปหมด
เหมือนเราสนทนากันเงียบๆ ว่าต่างคนต่างสบายดีนะ (สนทนาแบบไม่พูดน่ะ)
จากนั้นก็สะดุ้งตื่น ตื่นแล้วพบว่าห้องมันบิดเบี้ยวไปนิดหน่อย
ตำแหน่งที่นอนมันผิดไปนิดหน่อย แล้วก็บอกตัวเองว่า เอาอีกแล้ว ตื่นในฝันอีกแล้ว
แต่ขยับตัวได้นะ แต่มันเพี้ยนๆ ไป
ไม่สนใจ นอนต่อ
สะดุ้งตื่นอีก แสงมันไม่ปกติ ภาพมันไม่ชัด นี่ตูตื่นในฝันซ้อนฝันอีกแล้ว ขยับตัวนิดหน่อย นอนต่อ
สะดุ้งตื่นในฝันอีก.. อีกสองสามทีได้ นี่ซ้อนไปหลายชั้นแล้วนะเฮ้ย
หลังจากตื่นในฝันซ้อนฝันซ้อนฝันหลายทีจนรำคาญ
ตั้งใจจะเรียกตัวเองให้ตื่นจริงๆ แล้วลุกขึ้นมาขี้เยี่ยว รีเซ็ตแม่งใหม่วะ
มันไม่ยอมตื่นว่ะ สะดุ้งตื่นอีกทีคราวนี้กะจะลุกขึ้นนั่งแม่งเลย รำคาญมาก
โอเคคราวนี้ผีอำ สั่งแขนขาขยับไม่ได้ ก็บอกตัวเองว่า เออ เส้นประสาทมันยังไม่คอนเนคสมองเข้ากะร่างกาย
ตามหนังสือที่อ่านมา อะๆ สวดมนต์ก็ได้ แม้จะไม่ได้ช่วยอะไร แต่ก็ธรรมเนียมปฏิบัตินะ
ก็สวดนะโมไปลวกๆ สามจบ ไม่ได้พยายามขย่งขยับตัวอะไรอีก หลับต่อ
เช้า ตื่นจริง ตื่นขึ้นมาแล้วเซ็งๆ แบบว่า นอนไม่อิ่มเลยว่ะ ตื่นซ้อนตื่นมันอยู่นั่น
สรุปว่าไม่ตื่นเลยซักครั้งเดียว ที่ตื่นจริงเนี่ยครั้งเดียวตอนเช้า
ฝันว่าตื่นแบบนี้น่าเบื่อมาก เพลีย ไม่มันด้วย ไรกันแว้
แต่ตอนเจอย่าเจ๋งดี
